Rozdział 5 - Bazyliszek.

Zniknęła za drzwiami do łazienki. Najchętniej nałożyłaby na dłonie rękawiczki, lecz to byłoby nie dorzeczne. Sięgnęła po kurek z wodą i odkręciła go. Zimny strumień obmył jej twarz i ciało, wzdrygnęła się, zaciskając usta w wąską linie. Po chwili woda stała się przyjemnie ciepła i choć przez moment mogła się zrelaksować. Nie wiedziała jak długo jeszcze pozostanie z Winchesterami. Obawiała się, że jej sekret wyjdzie na jaw. Znała ich z opowieści innych łowców i wiedziała, że uparcie dążą do poznania prawdy. Prędzej czy później będzie musiała zniknąć, ale teraz musiała skupić się na polowaniu i odnalezieniu wrót.

Okryła się ręcznikiem i zerknęła na swoje odbicie w lustrze. Jak wiele zostało w niej z Selene? Magia, wciąż przepływa przez jej ciało, lecz jest wyraźnie słabsza niż niegdyś. Jej kruczoczarne włosy stały się złociste, jej twarz nosiła ślady bólu i zmęczenia. Czasami marzyła, aby stać się śmiertelną i móc przeżyć swoje życie tak, jak każdy śmiertelnik pragnie. Cieszyć się każdą minutą... Carpe diem. Jej życie to stulecia bezustannej walki, ucieczki i cierpienia. Chciałaby to zmienić, chciałaby zostać Eleną, zwykłą dziewczyną z przedmieścia.

Ubrała się i wyszła do pokoju. Czesząc mokre włosy usiadła na łóżku i przyjrzała się Samowi, który uparcie, od kilku godzin, przeglądał Internet i dziennik Johna. Był tym bardziej zdeterminowanym, choć Deanowi nie można było zarzucić głupotę czy lenistwo. On działał specyficznie... Miał wiedzę i umiejętności perswazji, z których często korzystał, a Sam wolał najpierw wszystko przemyśleć, znaleźć jak najwięcej informacji i dopiero wtedy działać. Tak różni, a jednak podobni.

-Znalazłeś coś? – spytała, unosząc pytająco brew.

-Nie wierze, ze to powiem, ale Dean chyba miał racje.

-Z czym?

-Z bazyliszkiem.

-Jest to trochę dziwne... – mruknęła i dodała - Ale z drugiej strony wszystko mutuje, może w tym przypadku jest tak samo? – rzuciła.

Wieki temu miała styczność z tym stworem. Nie była zachwycona myślą o ponownym spotkaniu go, ostatnim razem ledwo uszła z życiem, jednak z dwojga złego lepiej jest wiedzieć, kto jest twoim wrogiem, prawda?

-Gdzie Dean? – spytała, uzmysławiając sobie, że są sami.

-Pojechał do prosektorium, chce sprawdzić kartoteki – odparł.

Rozczesała włosy i opadła na łóżko. Było już późno, była zmęczona, a przed mini szykuje się kolejny ciężko dzień. Choć rzadko bywała tak zmęczona, to musiała przyznać, że takie dni zdarzały się coraz częściej. Była boginią to fakt, ale wciąż miała w sobie człowieczeństwo i ono samo w sobie męczyło się, czasami wręcz zużywało. Zastanawiała się nad tym, czy jej siostra, wyzbywając się tego wszystkiego, co sprawiało, że mogła nazywać się człowiekiem, stała się dzięki temu lepsza... Wytrwalsza.

-Bazyliszka można spotkać w ciemnych zakamarkach, piwnicach...

-Kanałach. – dokończyła za chłopaka – Wiem, musimy być ostrożni.

-Oprócz wzroku jego silną bronią jest toksyczny oddech i kły.

-Nawet sobie nie wyobrażasz – mruknęła do siebie.

-Co?

-A nie nic, tak tylko czytałam – odparła pospiesznie.

-Potrzebujemy lustra.

-Jeśli faktycznie zmutował, wątpię, żeby lustro pomogło – zauważyła.

-Pewnie masz racje, ale warto spróbować – odparł, zatrzaskując komputer.

-Zastanawia mnie, co nim kieruje? W końcu ofiary nie są zjadane – powiedziała.

-Nie mam zielonego pojęcia, może ktoś nim kieruje? – rzucił luźno.

Ściągnęła brwi, jakby się nad czymś intensywnie zastanawiała. To oczywiście nie uszło uwadze Winchestera, który nie spuszczał jej z oka. Podejrzewał, że dziewczyna coś wie, że coś przypuszcza.

-Wiesz, kto to może być – bardziej stwierdził niż zapytał.

-Naomi. Lubi... Wykorzystywać do swoich celów innych, wtedy ma czyste ręce – odparła. Obawiała się, że to właśnie ona. Nie była gotowa na starcie z Eos, bowiem wiedziała, że jest teraz osłabiona, a co najważniejsze w głębi serca nie chce po raz kolejny zabijać siostry. Wciąż łudziła się, że Eos kiedyś sięgnie po rozum, że się zmieni, że będzie jak dawniej. Płonne pragnienie pojednania z siostrą było wiec silniejsze, niż zdrowy rozsądek, który nakazuje robić wszystko, aby przetrwać.

-No dobrze, więc co robimy? – spytał chłopak, na co dziewczyna lekko wzruszyła ramionami. Nie wiedziała, co robić. Była w impasie.

-Pogadam z Bobby – westchnął i wyszedł.

Nie chciał, aby Elena słyszała jego rozmowę z Singerem. Doszedł do wniosku, że nadszedł czas, aby lepiej przyjrzeć się blondynce, dlatego postanowił poprosić Bobbyego o pomoc. Mieli sporo na głowie, ale ostatnie, czego im było trzeba, to kolejnych problemów. Lepiej zawczasu uniknąć nieporozumień, które potem mogą przerodzić się w poważne komplikacje.

Lekki wiatr sprawił, że przeszedł go dreszcz. Dochodziła 10 a.m, noce były coraz chłodniejsze. Oparł się o ścianę budynku i przyłożył telefon do ucha. Spokojnie czekał aż Bobby odbierze. Po kilku sygnałach usłyszał głos przyjaciela. Pokrótce wyjaśnił, o co chodzi i wcale nie zdziwił go fakt, że mężczyzna na własną rękę postanowił dowiedzieć się czegoś o dziewczynie. Miał niewiele informacji, ale bezwątpienia najbardziej zastanawiającą była ta, o łowczyni, która siedemdziesiąt lat temu zabiła bazyliszka. Z opisów świadków była silna... nieludzko silna, a urodą niezwykle przypominała ich nową koleżankę. Było to zaskakujące, w końcu Elena wygląda na dwudziestolatkę, jak więc oszukała czas? Czym jest? Nie chciał martwił Deana, dlatego uznał, że poczeka aż Singer wykopie więcej informacji o Elenie, a wtedy zaczną się niepokoić.

Kiedy wrócił do pokoju zastał w nim nie tylko blondynkę, ale też Deana. Nie rozmawiali, tylko przeglądali stare dokumentacje, dzienniki. Jego brat wciąż był nieufny i w zasadzie wcale się mu nie dziwił, po tym, co przeszedł z Katherine, nie chciał się angażować w nowe znajomości.

-Czyli Naomi – rzucił Dean.

-Ta, podobno.

-Co proponujecie? Bobby kazał czekać na telefon, ale nie będziemy siedzieć bezczynnie – zauważył brunet.

-Elena? – szatyn zerknął na dziewczynę, czekając na odpowiedź.

-Nie jesteśmy gotowi, żeby się z nią spotkać.

-A bazyliszek?

-Trudno go zabić, ale nie jest to niewykonalne – mruknęła niechętnie.

-Dobrze, w takim razie znajdźmy go i zabijmy, a Naomi zajmiemy się później – rzucił Dean.

-Myślisz, że to takie łatwe? Musimy być czujni i przygotowani na wszystko.

-A to nowość – podsumował ironicznie i sięgnął do torby.

-Srebro? – zaśmiała się, widząc jak wyjmuje sztylet.

-No a co?

-Krew, przyciąga go woń krwi i krew może go zabić. – wyjaśniła.

-Super kolejny świrus.

-Musimy zamoczyć w krwi kołek z drzewa oliwnego...

-Dlaczego w Grecji?

-Stare wierzenie mówią, że bazyliszek został wystrugany w pniu drzewa – wyjaśniła.

-Skąd go weźmiemy? – mruknął szatyn.

-Ja się tym zajmę – powiedziała na odchodne i wyszła.

Sam stał przy oknie i przyglądał się dziewczynie, która znika zza zakrętem. Jego zainteresowanie nie uszło uwadze Deana, który od razu wyłapał, że coś nie gra.

-Co jest?

-W zasadzie jeszcze nie wiem – powiedział zgodnie z prawdą.

-Jasne, lecisz na nią – zaśmiał się szatyn, na co młodszy z braci pokręcił z dezaprobatą głową.

-Przygotujmy się....

Potrafiła to i owo. Choć rzadko korzystała ze swoich magicznych umiejętności, wciąż wiedziała jak się nimi posługiwać. Nie przepadała za tym, w końcu obiecała sobie żyć jak śmiertelniczka i robiła wszystko, aby jej się to udało, czasami jednak los płatał jej figle, a wtedy musiała zepchnąć na boczny plan swoje postanowienia. Przymknęła powieki i już po chwili nie stała na zatłoczonej ruchliwej drodze, a w miejscu, gdzie niegdyś znajdował się Olimp. Wspaniała góra, która zawsze zachwycała ją swą majestatycznością, teraz zdawała się być jedynie namiastką tego wszystkiego, co pozostawiła wieki temu. Jak wszyscy bogowie mieszkała tu przez stulecia, jednak wojny, głód i cierpienie zniszczyły to miejsce. Gdy Olimp strawił ogień, bogowie wynieśli się, pozostawiając za sobą przeszłość. Niektórzy, jak ona, postanowili żyć w inny sposób i zbliżyć się do ludzi... Niestety byli i tacy, którzy tak bardzo łaknęli władzy, że zapomnieli o tym, iż sami są nijako podwładnymi Zeusa. Wielu z nich zginęło z rąk ojca, który pragnął ratować ludzi, zaś pozostali uciekli się do podstępów i pod postacią śmiertelników, kierowali ich życiem... Sam Zeus wciąż gdzieś jest, niewidziany od setek lat, zdaje się być tylko ulotnym wspomnieniem, jednak Selene wiedziała, że wciąż ma nad nimi pieczę.

Wyciągnęła przed siebie dłoń, po chwili pojawiły się delikatne, bladobłękitne iskry, wraz z nimi na jej dłoni pojawił się biały kołek, z wyrytymi greckimi znakami, które oznaczały śmierć. Ukryła go tu, bo wiedziała, że tylko ona jest na tyle głupia, aby tu wracać. Pozostali bogowie unikali tego miejsca, obawiali się gniewu Zeusa. Ona zaś uważała, że śmierć byłaby jedynie wybawieniem, nie miała nic do stracenia. Schowała broń do torby i raz jeszcze zerknęła na górę. Uśmiechnęła się nieznacznie i zniknęła.

Pojawiła się w najmniej oczekiwanym momencie. Stanęła na środku drogi, omal nie powodując wypadku. Przeklęła siarczyście i znów zniknęła, aby tym razem pojawić się w najbliższej alejce. Odetchnęła z ulgą uświadamiając sobie, że tym razem wszystko poszło dobrze. Nie chciała ryzykować, fakt najczęściej ludzie w ogóle nie zauważali jej zniknięcia nawet wtedy, gdy stała obok nich, ale pojawienie się na środku skrzyżowania groziło już poważnymi konsekwencjami. Mruknęła coś niezrozumiale, i ruszyła zamaszystym krokiem w stronę motelu. Bracia czekali na nią przed budynkiem. Dean właśnie pakował do bagażnika torby, a Sam wlepiał wzrok w swoją komórkę.

-Mam – oświadczyła wyjmując przedmiot z torby.

-Szybko poszło...

-Mam swoje sposoby – odparła, wzruszając ramionami.

-Mniejsza z tym, zbierajmy się, Bobby czeka już na nas w Sioux Falls.

-Znalazł coś?

-Podobno – mruknął krótko Dean.

Przygryzła wargę i posłusznie wsiadła do Impali. Nie wiedziała, co jest grane, ale przypuszczała, że mężczyźni zaczynają coś podejrzewać. Wolała jednak nie zamartwiać się na zapas, w końcu, jeśli stracą czujność przy bazyliszku, zginął wszyscy.

-Gdzie może być? – spytał Sam, zerkając w tylne lusterko.

-Pod centrum handlowym są tunele, prowadzące w stronę starych fabryk.

-To idealne miejsce.

-To pięć kilometrów. Musimy się rozdzielić – zauważył Dean.

-Wolałabym trzymać się razem, te stworzenia nie są... idiotami. Jeśli jest ich więcej, na pewno zapędza nas w kozi róg – powiedziała.

-Super, jeszcze nam brakuje tu Godzilly – burknął, odpalając silnik.

Podała Samowi kołek i przełknęła ślinę.

-Odwrócę jego uwagę, wy celujcie w serce.

-Jak niby chcesz odwrócić jego uwagę – zdziwił się brunet, na co dziewczyna westchnęła i odwróciła wzrok w drugą stronę. Nie mogła powiedzieć, że im ta broń przyda się bardziej, niż jej, bo zaczną drążyć temat...

-Jeszcze nie wiem, ale jakoś sobie poradzę...

~*~

Nowy rozdział. Obiecałam, że będzie we czwartek ale coś mi nie wyszło :(

Rozdział nudny i krótki, ale mam nadzieje, że szybko się poprawie!