Rozdział 4 - Temat tabu.

W tym rozdziale właściwie nic się nie dzieje, jednak wyjaśniłam Wam sprawę Naomi i Eleny ;)

Mam nadzieje, że zaskoczyłam Was nie faktem, na który niektóre wpadły wcześniej, ale tym, kim są tak naprawdę.

*

Kobieta podeszła do kredensu i wyjęła niewielkie, ceramiczne naczynie. Sięgnęła do szuflady po płócienny woreczek i świeczkę. Wróciła do salonu, gdzie na stole rozłożyła mapę. Spojrzała na trzymane przez siebie przedmioty i westchnęła cicho;

-Zapomniałam o czymś – mruknęła, po czym znów podeszła do szafki, z której wyjęła fiolkę ze szkarłatną cieczką.

-Chce wiedzieć, co to jest? – spytała blondynka.

-Krew dżina – odparła jak gdyby nigdy nic, Missouri.

-Skąd ty u licha wzięłaś krew dżina? - wykrztusił zdziwiony Dean.

-Wy macie swoje sposoby, a ja swoje. Jeśli chcecie wiedzieć, gdzie jest czyściec, potrzebuje krwi istoty, która do niego trafiła – odparła kobieta.

-Rozumiem, że ten dżin już nie mieszka w lampie – podsumował szatyn, co murzynka podsumowała zdzieleniem go po łbie.

Do naczynia wlała zawartość flakonika. Z woreczka przesypała popiół pochodzący z jakiejś rośliny, zaczęła wymawiać krótkie zaklęcie. Potem wylała krew na mapę, a szkarłatna plama zaczęła tworzyć swoistą drogę prowadzącą do St. Louis.

-Mogę coś zauważyć? – odezwał się Sam. – Czyściec jest otwarty, więc ten cały dżin prawdopodobnie zwiał, tak samo jak wszystkie inne skubańce.

-To nie do końca tak działa – powiedział kobieta. – Czyściec faktycznie jest otwarty, a ten wasz Kronos tam siedzi, jednak kreatury nie mogą z niego wyjść...

-Chwila, to jest otwarty czy nie, bo ja już nic z tego nie wiem – odezwał się starszy Winchester.

-Dobrze, że ładną buzią nadrabiasz – mruknęła Missouri. – Kronos go... Zabezpieczył przed wami.

-A to sukinsyn – warknął szatyn. 

-Ale nie mamy pewności, że wrota są w St. Louis – podsumowała słusznie Elena. – No... A co z istotami, które umierają? Na jakiej zasadzie działa teraz to wszystko?

-Jeśli któraś z nich zginie trafia do czyśćca, jej dusza jest więziona przez Kronosa. Choć wrota są otwarte, demon znalazł sposób na zablokowanie ich tak, aby nikt niepożądany tam nie wszedł – czytaj: wy – ani wyszedł, czyli wszystkie kreatury, które się tam gnieżdżą.

-Nie brzmi to tak źle – zauważyła Elena.

-Tak, ale on może tą barierę stłuc w każdej chwili, a wtedy powstanie chaos. On panuje teraz nad tym, kto tam wchodzi i kto wychodzi. Jeśli zechce może wszystkie te skubańce wypuścić, a przypuszczacie, co wtedy się stanie.

-Na cholerę mu to? Po co pakuje się do czyśćca i to z własnej woli? – spytała blondynka.

-Widocznie ma plan. – odparła Missouri.

-Jak mamy je zamknąć na stałe?

-Tego jeszcze nie wiem. Postaram się czegoś dowiedzieć, ale niczego nie obiecuje.

-Dzięki Missouri – pożegnali się i wyszli.

Elena w ciszy szła za Winchesterami, którzy rozmawiali między sobą o czyśćcu i Kronosie. Nie wcinała się im w słowo, bowiem bardziej od demona przejmowała się Naomi. Znała ją bardzo dobrze, wiedziała, że jest w stanie zabić swoją rodzinę, jeśli tylko sprawi jej to przyjemność. Była bezwzględna, a jej ulubioną zabawą była kontrola innych, dzięki czemu to nie ona nosiła krew na dłoniach, choć bezpośrednio jej polecenia dana osoba wykonywała. Jak więc możliwe, ze ktoś taki niegdyś był uosobieniem dobroci? Cóż, ból i cierpienie zmieni każdego, a zemsta jest pierwszym krokiem do utraty człowieczeństwa...

Historia Naomi rozpoczęła się wieki temu...

Ówcześni ludzie oddawali część bogom, którzy w ich mniemaniu mieli władze nad wszystkim. Śmierć przeplatała się z darem życia, a za wszystkim stali bogowie. Sprzeciw był karany śmiercią, lub wygnaniem, a wątpliwości... Cóż, dla nich nie było miejsca. Tak, więc w starożytnej Grecji narodziła się Eos. Uosobienie zorzy porannej, brzasku i świtu. To ona otwierała wrota dnia i rozpraszała mroki nocy. Jednak z czasem ludzie przestali wierzyć. Pojawiały się nowe religie. Siła, która napędzała bogów, gasła z każdym dniem. Zbyt przywiązana do mocy, Eos, uknuła niecny plan, który miał wyeliminować zagrożenie, jakie widziała w rodzinie. Pragnęła, aby cała wiara, która pozostała w śmiertelnikach, zwróciła się ku niej, co uczyniłoby ją niezwyciężoną. Niegdyś dobra i kochająca, z czasem gorzka i mordercza. To ona zabiła swojego brata Heliosa, to ona przejęła jego moc i to ona pragnęła śmierci swojej siostry... Selene. Jednak bogini nocy była dla niej zbyt potężna. Starcie, do którego doszło wywołało liczne trzęsienia ziemi, a ludzie byli przekonani, iż to jest właśnie koniec... Apokalipsa.

Śmierć faktycznie nadeszła, jednak to Eos poległa na wojnie, zaś Selene oddała moc, którą przejęła od siostry i zapragnęła zostać śmiertelniczką. Jednak całej mocy nie mogła się pozbyć, bowiem w ten sposób i ona zapukałaby do bram czyśćca. Wciąż ma siłę, wciąż ma wiarę, wciąż jest sobą, lecz wewnątrz niej nadal tkwi niepokój, bowiem Naomi to nikt inny jak Eos, a Selene... to Elena, która idąc z biegiem lat, pragnąc towarzyszyć śmiertelnikom, została łowcą...

Westchnęła głośno i oparła głowę o zimną szybę samochodu. Wpatrywała się w mijane przez nich krajobrazy. Mroczny las wyłaniał się zza zakrętu, który Dean pokonał w ułamku sekundy. Na atłasowym niebie pojawiła się okrągła tarcza księżyca, a nieliczne gwiazdy migotały, rozpraszając czerń. W noc taką jak ta, przypominała sobie, kim naprawdę jest... Że jej życie zaczęło się wieki temu, a teraz śmierć może nadejść w każdej chwili. Choć była potężna nie mogła przejść obojętnie obok faktu, że to właśnie na nią poluje Eos.

Żałowała, że ich relacje tak drastycznie się pogorszyły. Były siostrami, zawsze mogły na sobie polegać, jednak w końcu wszystko się zmienia. Patrząc na Winchesterów zazdrościła im tego, że choć oboje mają siebie dość, że oboje wiele przeszli, to wciąż mają do siebie zaufanie. Byli wzorem rodziny, którą ona straciła wiele lat temu. Teraz została sama i przywykła do tego, jednak jest w niej cząstka człowieka, a nikt tak jak on, nie potrzebuje bliskości.

-Myślicie, że znajdziemy wrota? – spytał Sam, wyrywając pozostałą dwójkę z zamyśleń.

-Jeśli są w st. Luis to na pewno je znajdziemy – odparł Dean.

-Fakt, na pewno w mieście będzie masa paskudztw – zgodziła się blondynka.

-Trudno będzie ich nie zauważyć – dodał od siebie szatyn.

-Racja – Sam pokiwał nieznacznie głową.

-Jestem głodny – odezwał się starszy Winchester, na co Elena spojrzała na niego z powątpieniem.

-Jest pierwsza nad ranem, gdzie ty chcesz coś zjeść? – mruknęła, po czym ziewnęła przeciągle.

-Tu niedaleko jest stacja benzynowa – wzruszył ramionami i uśmiechnął się ironicznie.

-Jak chcesz – odparła i ułożyła się wygodnie. Nie minęło kilka minut, a dziewczyna już pogrążyła się w głębokim śnie.

Szatyn spojrzał w lusterko, potem zerknął na brata, który najwyraźniej nie odczytal prawidłowo jego spojrzenia.

-No, co? Nie jestem głodny – powiedział.

-Co? – Dean wywrócił teatralnie oczami – Nie o to chodzi. Nie wydaje ci się, że jest jakaś dziwna?

-Tak dziwna jak Caroline, czy tak dziwna jak dziwny może być łowca? – odparł brunet.

-Jełop – fuknął pod nosem.

-Dean wyluzuj. Poluje na nią ześwirowana wiedźma to, jaka ma być?

-Pytanie, dlaczego na nią poluje?

-Bo ją zabiła? No nie wiem, ale jak dla mnie to wystarczający powód – powiedział spokojnie chłopak.

-Odechciało mi się jeść... Chociaż nie, dalej mam ochotę na ciacho – stwierdził i nieco docisnął gazu.

-Jeśli kiedyś wypadniesz z tego zawodu, to wyobrażam sobie jak będziesz wyglądał – gestem dłoni zakreślił przed sobą olbrzymi brzuch i zaśmiał się.

-Kochanego ciałka nigdy za wiele – odgryzł się Dean, na co Sam nie był dłużny.

-Ta, ale nadwaga sprzyja impotencji – wybuchł śmiechem, omal budząc śpiącą Elene.

-Zamknij się – warknął nieco przejęty szatyn.

Sam zaśmiał się głośno i oparł głowę o zagłówek. Uwielbiał dogryzać bratu, choć i tak nie był w tym tak dobry jak Dean. W taki sposób umilali sobie czas, w końcu dwóch mężczyzn spędzających razem dwadzieścia cztery godziny na dobę, muszą w jakiś sposób od reagować. Gdyby było inaczej, prawdopodobnie oboje nie wytrzymaliby ze sobą dłużej niż godzina, może dwie. To był urok tej dwójki. Choć nie raz i nie da mogliby się pozabijać, to końcem końców i tak zrobiliby dla siebie wszystko, co wielokrotnie udowodnili.

Trzasnął drzwiczkami, a Elena uchyliła nieco powieki. Sam został w wozie, ale Dean najwyraźniej musiał coś przekąsić. Stali na podjeździe przy niewielkiej stacji benzynowej, która w jej oczach przypominała ruderę, do której nigdy nie chciałaby zaglądać. Uniosła wzrok zerkając na tarczę księżyca. Dochodziła trzecia nad ranem, niebawem zacznie świtać. Przeciągnęła się leniwie i wychyliła, opierając się o fotel sama.

-Daleko jeszcze do St. Luis? – spytała.

-Jakaś godzina – odparł, zerkając na nią w lusterku.

-Słyszałam, co się stało – powiedziała cicho, na co chłopak uniósł pytająco brew – Z waszym ojcem. Przykro mi.

-Dean jest taki jak on, nie spocznie dopóki niedopadanie Kronosa.

-Tak, słyszałam, że wasza rodzina jest zawzięta – zaśmiała się.

-A ty? Dlaczego zostałaś łowcą? – rzucił.

-Z tego samego powodu, co większość... Straciłam rodzinę – odparła uciekając wzrokiem.

-Rodziców?

-Rodziców, siostrę, brata... Wszystkich – mruknęła.

-Przykro mi.

-Co jest? – Do wozu wrócił Dean, podał bratu reklamówkę, wyjmując z niej uprzednio batonika.

-Wszystko gra – odparł młodszy z braci.

-Macie tam małą przekąskę – szatyn uśmiechnął się drwiąco, a Sam zerknął na zakupy.

-Dobrze powiedziane – podsumował widząc dwie maleńkie paczki ciastek areo.

-No, co? Nie mamy już forsy – starszy Winchester wzruszył ramionami i ruszył, skręcając na główną drogę.

Sam pokręcił głową i podał paczkę ciastek Elenie. Odkręcił butelkę coli, upił spory łyk, a potem włączył radio i wsłuchiwał się w powtórkę wiadomości. Dziennikarka mówiła właśnie o tajemniczych zgonach na przedmieściach St. Luis. Doszło do kilku zabójstw, a ofiary miały wypalone oczy. Łowcy spojrzeli na siebie, a brunet podkręcił głośność.

-Policja może domniemywać, że za zabójstwami stoi tutejsza grupa satanistyczna. Jednak liderzy owej grupy wypierają się, jakby mieli cokolwiek wspólnego ze zbrodniami. Jak dotąd nie udało im się znaleźć poszlak czy dowodów, które mogłoby bezpośrednio wskazywać na winę satanistów.

-Chyba faktycznie tam są wrota – zauważył Sam, na co Dean przytaknął nieznacznie głową.

-Pytanie, jakie stworzenie wypala oczy?...

Droga do St. Luis zajęła im nieco więcej czasu, niż przewidywali. Faktycznie zaczęło już świtać, a słońce nieśmiało wyłaniało się zza puchatych obłoków. Przed piątą pojawili się pod motelem o szumnej nazwie SOUL. Szyld, choć olbrzymi, był zbyt mało widoczny i w ostatniej chwili Elenie udało się go dostrzec. Jednak musiała przyznać, że z każdą chwilą żałowała tego, iż go zauważyła, bowiem motel przypominał ruderę. Farba płatami odchodziła od ścian. Płytki, którymi były wyłożone schody pękały i odpadały od zaprawy. Zwiędłe kwiaty zaczęły wydawać z siebie nieprzyjemny zapach, który przypominał zepsute mięso, a na suficie pojawiały się wodne zacieki. Najwyraźniej nie mieli tu zbyt wielu gości, a ci, którzy odważyli się zostać na noc, byli chyba zdesperowani.

-Jedna trójka – powiedział szatyn, do szczupłej dziewczyny, która na pierwszy rzut oka przypominała członka jakiejś dziwnej sekty. Trudno było nie odnieść takiego wrażenia, widząc przed sobą dość zaniedbaną recepcjonistkę o długich, farbowanych na granat włosach, z kolczykami w nosie i brwi, której ubranie było ciemne i ciężkie, a na szyi zawieszony miała wisior w kształcie pentagramu. Spoglądała na nich wszystkich z odrazą i dziwnym wstrętem w oczach.

-Miła obsłucha – podsumowała oschle Elena, na co recepcjonistka spiorunowała ją wzrokiem.

-To, co? Zostawiamy rzeczy i idziemy popytać ludzi? – spytał Sam, idąc wolno za bratem.

-Stary jest piąta, kto normalny nie śpi o tej godzinie?

-No nie wiem, może ci, którzy od wczoraj piją w jakiejś knajpie? – mruknął pod nosem brunet.

-I myślisz, że coś z nich wyciągniesz? To powodzenia – zaśmiał się Dean. Winchester zatrzymał się przed pokojem piątym i przekręcił kluczyk w dziurce. Kiedy pchnął drzwi, aż go cofnęło na widok niepościelonych łóżek, starych, nie umytych naczyń i przepełnionym koszu na śmieci.

-Rany boskie, nigdy więcej – jęknął – już wole pustostan od tego.

-Mają kiepskiego menagera – skwitowała blondynka.

-I sprzątaczkę.

-I właściciela.

-Wiesz, Sammy, jednak twój pomysł nie był taki głupi – klepnął brata w plecy i rzucił torbę na ziemie i ruszył w stronę wyjścia.

-Chętnie bym się umyła, ale chyba zrezygnuje z tego pomysłu – dodała Elena i podobnie jak Dean po prostu wyszła, nie chcąc dłużej patrzeć na syf, który zastali.

-Najbliższy bar jest za rogiem, wiec może tam spróbować – oznajmił Sam dołączając do pozostałej dwójki.

-Mam nadzieje, że przynajmniej kawy się napije – mruknął zaspany szatyn, co Elena potwierdziła potakująco.

-Zastanawiałam się nad tym, co mogło w taki sposób zabić tych ludzi – powiedziała dziewczyna – Ale nie mam zielonego pojęcia. Nigdy wcześniej nie słyszałam o czymś takim.

-Bazyliszek – zaśmiał się Dean.

-To nie jest głupie, Dean – podchwycił brunet.

-Tak, ale bazyliszek zamienia ofiary w posąg, a nie wypala im oczy – zauważyła słusznie dziewczyna.

-Może się zmutował – burknął pod nosem i skręcił w pobliską aleje. Bar znajdował się kilka metrów dalej. Był otwarty dwadzieścia cztery godziny na dobę, dlatego wciąż przebywało w nim kilkoro podchmielonych klientów. Za ladą stał mężczyzna po pięćdziesiątce, który najwyraźniej nie przepadał za tą robotą. Łowcy usiedli przy wolnym stoliku, a po chwili podszedł do nich barman.

-Co podać?

-Trzy kawy i trzy jajecznice na boczku – powiedział Dean, zerkając ukradkiem na pozostałą dwójką. Cóż, byli głodni, wiec nie wybrzydzali za bardzo.

-Się robi.

-Może spróbuje pogadać z tamtą dwójką – rzuciła Elena, wskazując brodą dwóch mężczyzn, siedzących przy barze.

-Spróbuj, chociaż wątpię, że coś z nich wyciągniesz, ledwo siedzą – zauważył Sam.

Blondynka przeczesała włosy palcami i odsunęła krzesło. Brzdęk, który wydał plastik w zetknięciu z kafelkami, zwrócił na nią uwagę pozostałych klientów. Odchrząknęła cicho i ruszyła w stronę wspomnianej dwójki. Byli mocno spici, nawet nie zauważyli, że ktoś się do nich dosiadł, dopiero po chwili, gdy Elena się odezwała, spojrzeli na nią zaczerwienionymi oczami.

-Mam kilka pytań – pokazała odznakę, na co jeden z nich zaśmiał się głośno.

-Pytaj maleńka.

-Co wiecie o morderstwach?

-Żartujesz? To temat tabu – wtrącił się barman.

-Dlaczego?

-Bo nikt nic nie wie, a chodzą słuchy, że to ci sataniści z alei Monte Casino.

-A ty? Jak uważasz? – spytała barmana, na co mężczyzna ściszył głos i odparł;

-Ja chce jeszcze trochę pożyć...