Rozdział 2 - Step by step.

Szatyn wszedł do sklepu na stacji benzynowej i rozejrzał się, szukając na pułkach czegoś smacznego i kalorycznego. Nigdy nie przejmował się swoim zdrowiem, wiecznie obżerał się hamburgerami, m&msami czy batonikami... Nie wspominając o kilogramach ciast, które wręcz ubóstwiał. Jednak, czego oczekiwać po łowcy, który nie może pozwolić sobie na domowe jedzenie? Nie pamięta już, kiedy ostatni raz jadł normalny obiad, po za tym twierdził, że jego tryb życia pozwala na takie odżywianie, ponieważ na polowaniach spala aż nadmiar kalorii. Faktycznie, coś w tym jest.

Chwycił batoniki Mars, a potem podszedł do lodówki i wybrał piwa, które po chwili wsadził do koszyka. Idąc w stronę kasy sięgną jeszcze po chipsy i jakieś pieczywo dla Sama, wiedząc, że ten raczej nie zadowoli się słodyczami. Zadowolony z zakupów wyłożył wszystko na ladzie i czekał aż chudy kasjer go podliczy. Mężczyzna wydawał się być nieobecny. Gapił się w monitor komputera, przesuwając produkty na taśmie. Drgnął dopiero, gdy w radiu rozbrzmiała kolejna audycja wiadomości.

-Niezłe jaja, co? – odezwał się Dean, na co mężczyzna mruknął coś pod nosem, a potem podał Winchesterowi zapakowany towar.

-Dwadzieścia dolców – powiedział gburowato, na co szatyn wywrócił oczami i wyjął banknot.

-Ciekawe, co za psychol zabija tych ludzi – ciągnął łowca, jednak kasjer miał go gdzieś.

Cmoknął z dezaprobatą i po prostu wyszedł, dołączając do brata. Odłożył reklamówkę na tylne siedzenie i usiadł za kierownicą, zerkając pytająco na Sama, który w ciszy wlepiał wzrok w wyświetlacz komórki.

-Dzwoniłem do Bobbyego, poszpera w swoich zbiorach i może czegoś się dowie – wyjaśnił brunet.

-Mam nadzieje, że szybko się uwinie.

-Przecież wiesz...

-Wiem, wiem nie truj już, Sam – Dean przekręcił kluczyk i ruszył z piskiem opon w stronę ratusza miejskiego, gdzie mieli sprawdzić nagrania z monitoringu.

Cóż monitoring okazał się być chybionym pomysłem, bowiem nie zdołali dotrzeć do ciekawych materiałów. Nie mieli żadnego tropu, ani pomysłu, czym jest tajemnicze stworzenie. Choć było to idiotycznie, to coraz bardziej skłaniali się ku hipotezie o wampirze. Co prawda one tak nie zabijają, jednak tylko to przychodziło im do głowy. Zrezygnowani wrócili do opuszczonego motelu, gdzie czekali na informację od Singera. W międzyczasie Sam wyjął laptopa i odpalił Internet w nadziei, że też uda mu się znaleźć coś ciekawego.

W ciszy, która tu panowała, dźwięk dzwonka zdawał się odbijać echem od ścian. Dean zerknął na wyświetlacz komórki i ruszył w stronę wyjścia, aby nie przeszkadzać bratu… i przy okazji, żeby go nie drażnić, bowiem wiedział, że TEN temat jest dla niego drażniący.

-Co jest Garth? – rzucił.

-W sumie nic. Pytałem łowców, ale nic nie mają. – odparł, po czym dodał – W każdym razie wszyscy zgodnie twierdzą, że od dwóch miesięcy ilość paskudztw wyraźnie wzrosła, po za tym kilkoro z moich znajomych nie żyje.

-Co się stało?

-Pozostali mówią, że istoty, które zabili, w jakiś dziwny sposób powróciły i mszczą się na tych, którzy je załatwili – wyjaśnił chudzielec.

-Zajekurnabiście. – podsumował szatyn – Nikt nie wie, że czyściec jest otwarty?

-Nie, uwierz mi, gdyby wiedzieli mielibyście przechlapane.

-Dlaczego niby my?

-Po tej akcji z wrotami piekieł macie dość… zachwianą reputację.

-Super. – Dean przetarł oczami palcami i wziął głębszy wdech. – Dobra Gath, jak się czegoś dowiesz, daj znać.

Rozłączył się i wrócił do środka. Sam wlepił w niego oczy, unosząc pytająco brwi. Doskonale wiedział z kim, a przede wszystkim o czym, rozmawiał Dean. Obiecał się nie wtrącać. Mówił bratu wielokrotnie, że nie mogą wiecznie ślęczyć nad księgami, szukając informacji o czyśćcu, o tym jak go zamknąć i najważniejsze, jak wytargać z niego Kronosa. Czyściec był otwarty to było jasne, tak samo jasne jest to, że powinni sprzątnąć syf, który znów zrobili. Nie mogli siedzieć bezczynnie, wiedząc, że po ziemi łazi multum dziwnych, nawet nieznanych im stworzeń, gotowych do zabicia bezbronnych ludzi.

Pokręcił zrezygnowany głową i wrócił do przeglądania stron internetowych. Zapuścił się nawet do Indii, szukając rozwiązania zagadki, ale ta okazałą się być bardziej zagmatwana, niż sądził. Sięgnął po butelkę piwa i upił łyk alkoholu. Znów spojrzał na monitor i przewinął stronę w dół. Wiele nic nie znaczących połowicznych wzmianek o wampirach zaczynały go irytować. Przecież wiedział, że cokolwiek zabija tych ludzi, to nie jest wampira, ale jeśli nie pijawka, to co innego?

Tym razem rozbrzmiał telefon Sama. Chłopak natychmiast nacisnął żółtą słuchawkę i włączył głośnik, wiedząc, że dzwoni Bobby.

-Masz coś? – spytał, po czym spojrzał na Deana, który wziął krzesło i podszedł bliżej.

-Szczerze mówiąc, nie dziwi mnie fakt, że zgłupieliście.

-Że, co? – Szatyn ściągnął brwi i pochylił się, aby lepiej usłyszeć Singera.

-No mówię matole, mogliście być… ogłupieni – mówił – Sprawdziłem kartoteki ofiar. Byli karani, po za tym interesowali się okultyzmem.

-No i co to ma do rzeczy?

-A no to, że nie zabił ich wampir tylko człowiek.

-Żartujesz? Jak to człowiek? Oni nie mieli krwi – podkreślił brunet.

-Była pełnia. Należeli do grupy satanistycznej i oddali się w formie ofiary.

-No tego się nie spodziewałem. – podsumował Dean. – Czyli co? Wracamy do domu?

-Na to wygląda. – mruknął brunet, po czym zwrócił się do przyszywanego wujka – Dzięki Bobby za informację. Wracamy do domu.

-Jasne, na razie.

Zatrzasnął laptopa i wcisnął komórkę do kieszeni spodni. Ta robota wciąż go zaskakiwała. Nie przypuszczał, że ludzie mogą być faktycznie tak ześwirowani.

Deanowi wcale nie trzeba było powtarzać, samo hasło „wracamy” podziałało na niego jak paliwo napędowe. Ruszył do swoich rzeczy i zaczął wrzucać wszystko do torby. Uwijał się jak mrówka w ukropie tylko po to, aby czym prędzej wrócić do sprawy Kronosa. Nie zwracał uwagi na dziwne spojrzenie Sama, który z powątpieniem wpatrywał się jak ten biega po motelu, szukając rozstawionej po kątach broni. W końcu po jakiś pięciu minutach wyszedł na zewnątrz, aby zapakować rzeczy do wozu. Był tak zaabsorbowany, że nie zorientował się, że nie jest sam. Dopiero silne uderzenie w barki, uzmysłowiło mu, że coś jest zdecydowanie nie tak. Ból jakby dopiero po chwili dotarł do jego mózgu, upadł na kolana i próbował jeszcze zerknąć na oprawcę, ten jednak był szybki i zwinny – nie był człowiekiem. Kolejny cios i tym razem czarne maczki przed oczami. Stracił przytomność, upadając twarzą na ziemię.

Jęknął przeciągle, uchylając powieki. W ustach czuł smak ziemi i drobinki piasku. Splunął na podłogę i rozejrzał się, mrużąc oczy. Jaskrawy blask jarzeniówki raził niemiłosiernie, a charakterystyczny zapach stęchlizny był nie do zniesienia. Przypuszczał, że znajduję się w jakiejś piwnicy, ale trudno było mu ocenić, w której części miasta. Nie miał pojęcia jak się tu dostał, a raczej co za cholerstwo mu to zrobiło. Wiedział za to, że godziny tego czegoś są policzone.

Zerwał się z miejsca, aby wstać, ale chwile później znów wylądował na ziemi. Spojrzał w dół i uzmysłowił sobie, że został przywiązany do rur odprowadzających wodę. Wywrócił oczami i spróbował sięgnąć dłonią do kieszeni spodni, gdzie zazwyczaj nosił scyzoryk. Już zamierzał wyjął przedmiot, jednak drzwi otworzyły się i ku jego zdziwieniu do środka wszedł nie kto inny jak Randon.

-No proszę, przedstawienia ciąg dalszy – podsumował – Wypuście mnie kretynie.

-Za chwilę, dokładnie za pięć minut, jak już się najem – powiedział, a z jego dziąseł wysunął się rząd kłów.

-Niezłą masz charakteryzację – zaśmiał się Dean.

-Mam nowego kumpla – zaczął Randon – i widzisz, poszliśmy na ugodę.

-Właśnie widzę.

-Nie przepada za wami.

-Jakoś mnie to nie dziwi – podsumował łowca.

-Powiedział mi kilka ciekawych rzeczy o was, i wiesz, też was nie lubię.

-Wzajemnie. – mruknął pod nosem Dean, po czym dodał – Słuchaj, mam ostatnio złe doświadczenia z wampirami, dlatego radze ci wyluzować.

-Nie żartuj, to ja tu jestem nieśmiertelny...

-Nawet sobie nie wyobrażasz jak łatwo was zabić.

-Ciekaw jestem, kiedy mi to pokażesz – Randon uderzył Deana w twarz. Szatyn zazgrzytał zębami i kopnął wampira, który po chwili zachwiał się. Nie miał dużo czasu, ale wystarczyło, aby uwolnić ręce. Zerwał się z miejsca i zamachnął się, uderzając Randona w brzuch, a potem raz jeszcze w twarz. Pod drzwiami leżał łom, do którego łowca, czym prędzej dotarł. Nie zdążył jednak go użyć, ponieważ znów został powalony na ziemie, ale tym razem nie przez Randona.

-Winchester, pamiętasz mnie? – Rudzielec uśmiechnął się złośliwie i chwycił Deana za kołnierz koszuli.

-Coś nie bardzo, ale pewnie lepiej mi pójdzie, jak mnie puścisz – wychrypiał, na co wampir zaśmiał się.

-Przez was Kronos wybił cały mój klan. Ta głupia Caroline, sprowadziła na nas śmierć.

-Ta, teraz sobie przypominam – mruknął Winchester.

-Świetnie – jego usta wykrzywił grymas, który zapewne miał imitować uśmiech. Rzucił Deanem o stół i podszedł bliżej, chwytając po drodze sznury. Znów związał łowcę, który tym razem nie miał szans się uwolnić. Wampir wziął do ręki nóż i przeciął skórę na przedramieniu. Miał szalony plan, bowiem wiedział, że jeśli się powiedzie, to łowca zabije go w mgnieniu oka, ale chciał chociaż spróbować.

-Nawet nie próbuj – warknął Dean, widząc jak rudzielec pochyla się nad nim i kieruję rękę w stronę jego ust.

-Przestań! Będzie zabawnie!

-Będzie zabawnie jak odrąbie ci łeb!

-Musisz wiedzieć, co czuliśmy, kiedy Mason nas przemieniał. – mówił wampir – Jego śmierć to była śmierć nas wszystkich. Nie mam już rodziny...

-Nigdy jej nie miałeś barani łbie. Po za tym, to nie my go zabiliśmy tylko wasza głupota.

-To przez was Kronos nam nie zaufał!

-Co ty chrzanisz! Kronos od początku chciał was wszystkich wybić!

-Nie masz pojęcia, o czym mówisz – zakończył rudzielec.

Już zamierzał przystawić rękę do warg Deana, jednak do piwnicy wpadł jak huragan Sam, chwytając Randona za włosy i uderzając nim o ścianę. Rudzielec nie wiedział, co zrobić, w końcu postawił na zakończenie planu. Nie zdążył jednak, bowiem brunet zamachnął się i odciął mu głowę maczetą. Nowonarodzony wampir, Randon, był kompletnie oszołomiony, lecz końcem końców postanowił zwiać. Uciekł, pozostawiając łowców samych.

-Na litość Boską, co tak długo – mruknął szatyn.

-Twój nadajnik w telefonie coś szwankuje – podsumował Sam, odwiązując brata.

-Te wampiry to istne matoły.

-No inteligencją nie grzeszą – zgodził się młodszy Winchester.

-Zbierajmy się stąd.

*

Przed domem Singera jak zwykle panował wszechobecny chaos. Zdezelowane auta, zagracały niemal cały podjazd, dlatego Dean musiał się nieco natrudzić z zaparkowaniem. W końcu zatrzymał Impale tuż przed schodami. Oboje wyszli, nawet nie zwracając uwagi na to, że tuż obok stoi całkiem nowy ford, bynajmniej nienależący do Bobbyego. Dopiero głosy dochodzące z salonu nieco zaciekawiły łowców, którzy weszli do środka, rzucając kurtki na komodę.

Ruszyli do kuchni, skąd doskonale mogli usłyszeć rozmowę Bobbyego z jakąś dziewczyną. Mówili o Kronosie i czyśćcu, dlatego Dean był zbyt zaintrygowany, aby móc kulturalnie poczekać. Natychmiast dołączył do Singera, obwieszczając tym samym ich powrót.

-Dean, Sam to Elena – powiedział, wskazując na drobną blondynkę, która w ciszy przyglądała się im.

-Uhm, cześć – odparł Sam, na co dziewczyna uśmiechnęła się.

-To łowczyni z Cleveland – mówił Singer – Znałem jej rodziców. Zginęli parę lat temu.

-Z Kronosem coś się wyjaśniło? – Szatyn zdawał się puścić mimochodem całą resztę wypowiedzi wuja.

-Nie. Ale Elena ostrzega przed potężną wiedźmą, która wydostała się z czyśćca...

-Co to ma do nas? – Przerwał mu Dean.

-Jest potężna i nie pozwoli wam go zamknąć – odezwała się w końcu dziewczyna.

-Bo?

-Bo wtedy będzie musiała tam wrócić...

*

Pewnie zastanawiacie się, kim jest Elena, a kim Selene?

Cóż, dowiecie się tego niebawem ;D

PS: Od 23 zaczynam pracę i przypuszczam, że czasu będę mieć też znacznie mniej (a raczej na pewno, w końcu w październiku zaczyna się kolejny semestr w szkole :/ ), dlatego rozdziały mogą pojawiać się z opóźnieniem, ale nic nie poradzę, tym bardziej, że musze też do pracy licencjackiej przysiąść, a wierzcie mi nie mam najmniejszej ochoty na to :(