Rozdział 15 - Good Night.

<podkład>

Atmosfera była iście grobowa. Caroline starała się być opanowaną, jedną wewnętrzny głos podpowiadał jej, że już dziś wszystko się zmieni. Czuła wręcz, że jej umowa z Johnem samoistnie się rozwiąże. Może to nie takie głupie? W końcu przywiązała się nawet do tego zrzędy i raczej nie chciałaby zostać przez niego zabita. Szła przed łowcami, prowadzona przez wampiry, które najwyraźniej były bardzo podekscytowane z faktu, że prowadzą świeże mięso Kronosowi.

Weszli do salonu. Na niewielkim dębowym stoliku stała butelka whisky, a także kilka szklanek. Mason był niezwykle gościnny, jak na wampira o tak imponującym wieku przystało. Dean bez wahania sięgnął po alkohol i na jednym wdechu wlał zawartość szklanki do gardła. Sam nic nie powiedzieć tylko zacisnął pięść i skierował wzrok na stojącego pod oknem mężczyznę. Wysoki, dobrze zbudowany szatyn wpatrywał się w ogród, który o tej porze oświetlały liczne lampki. Choć nie widział jego oczu, mógł przysiąc, że są czarne niczym węgiel.

Mason podszedł do „gościu” i uśmiechnął się złowrogo. Potem chwycił Caroline za rękę i przyciągnął do siebie namiętnie całując. Dean drgnął niespokojnie, nie mając pojęcia, co jest grane. Dziewczyna nawet nie reagowała, wręcz przeciwnie. Czyżby była jednak kimś zupełnie innym? Zaufali jej, choć tak naprawdę cały czas działała na dwa fronty? Na jego czole pojawiła się lwia zmarszczka, a kolejna szklanka whisky w zastraszającym tempie zniknęła w jego przełyku.

-Kronosie, poznaj moją żonę – szatyn odwrócił się i spojrzał na brunetkę. Kąciki jego ust uniosły się w ponurym uśmiechu, a potem przeniósł wzrok na łowców.

-Winchesterzy i... Jakaś karykatura łowcy – powiedział, zerkając na Gartha.

-Miło cie poznać – zakpił Sam.

-Pewnie zastanawiacie się, po co mi wampiry? – Obszedł Masona i Caroline, która wzrok wbiła w swoje stopy.

-Bylibyśmy wdzięczni za wyjaśnienia – warknął Dean.

-Mason – szepnęła Caroline, niemal bezdźwięcznie.

Brunet jednak nic nie odparł. Wciąż nie dopuszczał do myśli tego, co powiedziała mu Caroline. Zdawał się być głuchy na jej prośby, dlatego w końcu posunęła się o krok dalej. Chce go do siebie przekonać i właśnie, dlatego doszło do tego głupiego przedstawienia, którym świadkiem był Dean. Nie powinna się nim martwić, w końcu to tylko śmiertelnik, ale z drugiej stronie nie chciała, aby ich znajomość zakończyła się w ten sposób.

-Wiecie, czym jest niebo?

Sam ściągnął brwi i zerknął niepewnie na brata, wtedy Kronos kontynuował.

-Więc pewnie wiecie też, czym jest piekło – uśmiechnął się przebiegle i przeczesał nieco przydługawe włosy palcami – I tu was zaskoczę. Chodzi o czyściec.

-Czyściec? – Caroline przełknęła ślinę, nie spodziewała się tego. W zasadzie nawet nie wierzyła w jego istnienie.

-A tak, księżniczko. – zawinął kosmyk jej brązowych włosów na palcu, a potem znów spojrzał na łowców – Pewnie myślicie, po co mi czyściec? I po cholerę mi do tego wampiry? Widzicie, czyściec to taki monsterland. – Widząc zdumione miny mężczyzn, a nawet krwiopijców, wyjaśnił - Nigdy nie zastanawialiście się, gdzie trafiają dusze potwornickich? A no właśnie tam. Jeśli zbiorę wystarczająco wiele dusz, zdołam zawładnąć czyśćcem. Znajdę bramę i zemszczę się na tych gnidach, na ludzkim gniocie, który się panoszy po ziemi.

-Pamiętasz o naszej umowie – odezwał się w końcu Mason, choć w jego głosie nie słychać było pewności siebie. 

-Kanada – demon zaśmiał się – mógłbym ci ją odstąpić, ale tak się składa, że uwielbiam jej klimat.

-Ty sukinsynie – wampir w mgnieniu oka pojawił się przy demonie, ale Kronos skutecznie uniknął jego ataku. Siłą woli odrzucił Masona, a potem przeciągnął go po ziemi, na końcu przygwożdżając do ściany. Czuł na swoim gardle niewidoczną pętle, która coraz mocniej się zacieśniała. Chrzęst jego kości był słyszalny nawet przed Winchesterów. Jasne było, że Mason nie wyjdzie z tego cało.

Caroline drgnęła nerwowo. Trudno było jej patrzeć jak demon uśmierca jej byłego męża, ale musiała teraz myśleć o łowcach, którzy bez jej pomocy nie przeżyją. Oni są na liście każdego czarnookiego, a ktoś taki jak Kronos tylko marzy o ich śmierci. Przygryzła dolną wargę, a jej oczy przybrały odcień głębokiego szkarłatu. Czekała na stosowność do ataku, choć zdawała sobie sprawę, że kiepsko na tym wyjdzie.

Mason szamotał się i warczał, próbował jeszcze coś zrobić, jakoś się uwolnić, ale Kronos był silniejszy. Oderwał mu głowę, która z hukiem potoczyła się po ziemi. Brunetka odruchowo zakryła usta dłonią i przymknęła powieki. Od lat pragnęła śmierci Masona, ale teraz, gdy widzi jak demon pochłania jego dusze... Żałuje, że do tego wszystkiego doszło.

Czarnooki pochylił się nad ciałem mężczyzny. Od początku było wiadomo, że nie jest zwykłym demonem i właśnie teraz to zademonstrował. Jego usta rozdziawiły się do nienaturalnych rozmiarów, a z gardła wydobyło się głośne warczenie. Chwile później białobłękitny obłok zaczął ulatniać się z ciała wampira, by znaleźć miejsca w ustach Kronosa.

-Więc to prawda... – szepnęła przerażona i odruchowo zrobiła krok do tyłu.

-Caroline wiej! – Krzyknął Dean, ale nim dziewczyna zareagowała demon unieruchomił ją.

-Nie tak szybko. – zaczął Kronos – Wiem, że wasz Scoobygang próbował mi przeszkodzić. Sądzę, że nie jesteście głupi i wiecie, czym to grozi.

*

Nie mógł się zdekoncentrować. Na jego umiejętność szybkiego działania polegali teraz Dean i Sam. Musiał jak najszybciej do nich dołączyć, choć przeczuwał, że ta dwójka nieźle się wpakowała. Caroline owszem pomogła im, ale wciąż była wampirem i teraz myślał przede wszystkim o tym, aby wyciągnąć z tego gówna synów. Razem z Bobbym zaciągnęli informacji wśród cenionych łowców, niestety każdy powtarzał to samo „Jeśli wkręcisz się w tą akcje z Kronosem, nie wyjdziesz z tego żywy. Wielu próbowało go zabić i skończyli piętro niżej”.

Rufus Turner, jako jedyny postanowił pomóc starym przyjaciołom. Był doświadczony i podobnie jak Bobby miewał trudny charakter, jednak znał się na tej robocie, dlatego byli wdzięczni za jego pomoc. Zacisnęli zęby i ruszyli do Atlanty. Jeśli to wszystko, co mówią o demonie jest prawdą, czas ich nagli, a czarnooki nie zaczeka na ekipę ratunkową. Wybije wszystkich, potem będzie się skąpał w chwale... W końcu niecodziennie zabija się potężne wampiry, a na dodatek łowców, którzy są elitą w tym świecie.

 Zatrzymali się na przedmieściach w knajpie o nazwie Ginger. John nie był zadowolony z postoju, ale pozostali łowcy skutecznie przekonali go o tym, że muszą mieć jakiś plan.

-To miasto roi się od pijawek – zaczął Turner.

-Dlatego musimy dobrze to przemyśleć – podjął temat Bobby, z czym nie zamierzał zgodzić się Winchester.

-A, o czym tu myśleć? Musimy się brać do roboty i już. Kronos pewnie już tam jest.

-I, co? Wpadniesz tam na pogawędkę? – Zakpił czarnoskóry łowca.

John zacisnął zęby i odsunął krzesło. Kiedy usiadł, do stolika podeszła młodziutka kelnerka. Uśmiechnęła się grzecznie do mężczyzn i wyjęła notesik z kieszeni fartuszka.

-Co podać?

-Trzy kawy... – Zaczął Bobby.

-Whisky – rzucił Winchester.

Singer wywrócił oczami i poczekał, aż dziewczyna odejdzie. Kiedy byli już sami, pochylił się nad stolikiem, aby mężczyźni lepiej go usłyszeli.

-Nie możemy tam wejść od tak.

-Co proponujesz, geniuszu. – Odparł Turner, na co Singer spiorunował go wzrokiem.

-Garth coś wspominał o podziemiach, wejdziemy tamtędy, znajdziemy dzieciaki i tyle.

-Zostawimy w spokoju tych sukinsynów?!

Ton głosy Johna był stanowczo za wysoki. Wzrok większości gości spotkał się ze spojrzeniem łowców. Singer miał ochotę zdzielić po łbie przyjaciela, ale z drugiej strony rozumiał jego wściekłość.

-Tak, zostawimy. Wrócimy, kiedy to wszystko ogarniemy. Na razie nie mamy pojęcia, co jest grane!

-Skończyliście już? Bo wydaje mi się, że mamy niewiele czasu...

*

Wziął głęboki wdech i wtedy poczuł metaliczny smak w ustach. Otarł zakrwawione wargi i wstał na chwiejnych nogach. Widział jak demon obkłada jego brata, ale był zbyt słaby, żeby w ogóle do nich podejść. Zaczął żałować, że nie poczekali na ojca i Bobbyego. W samotnym starciu z czarnookimi byli bez szans, nawet Caroline nie jest w stanie się obronić. Kronos kierował ataki na przemian w Sama i w wampirzyce. Między kolejnymi ciosami mówił coś o pochodzeniu bruneta i zdradzie, ale Dean nie pojmował, o co chodzi i po prostu puszczał to mimo chodem. Starał się zachować jasność umysłu, ale jak tylko zdołał się ogarnąć, obok niego pojawiały się demony. Miały teraz używanie, mogły wyżyć się na Winchesterach i przy okazji podlizać się Kronosowi.

Jeden z demonów zamierzał właśnie skręcić kark Winchesterowi, gdy Dean zebrał w sobie resztki siły i powoli zaczął wymawiać egzorcyzm. Efekt nie był natychmiastowy, ale tęgi mężczyzna w końcu zatoczył się na podłogę, pozwalając łowcy na dokończenie formułki. Miał teraz chwile na odetchnięcie. Rozejrzał się i dostrzegł istne cmentarzysko. Wampiry atakowały demony, demony atakowały wampiry. Ciała walały się niemal na każdym metrze kwadratowym niewielkiego salonu. Kilka monstrum wciąż starało się przeżyć, odpierając ataki czarnookich, jednak ci ewidentnie byli silniejsi. Łowca ściągnął zdumiony brwi, gdy dostrzegł, że większość wampirów wciąż żyje, a jedynie są osłabione, co uniemożliwiało im bronienie się. Bez wątpienia Kronos potrzebował ich dusz, dlatego musiały pozostać żywe, przynajmniej przez jakiś czas.

Caroline upadła z głośnym hukiem na podłogę. Demon pojawił się obok niej i pochylił, chwytając za błękitną koszulkę. Uniósł ją nieco i znów uderzył o podłogę. Skrzywiła się, czując jak zawartość żołądka wraca jej do przełyku. Odchrząknęła i odwróciła głowę, kątem oka dostrzegła jak Dean dociera do Sama i podnosi jego głowę, zmuszając go do oprzytomnienia. Młodszy Winchester oberwał chyba najbardziej. Na początku nie rozumiała, dlaczego demon tak się na niego uwziął, ale gdy znów poczuła zapach jego krwi, uświadomiła sobie, o czym jest mowa. Sam nie jest do końca człowiekiem. Jest w nim coś mrocznego, o czym sam nawet nie wie. Kronos za to jest na bieżąco, dlatego wykorzystał okazję, że są tu wszyscy.

Widząc, jak demon wyciąga dłoń w stronę braci, zerwała się z miejsca i wgryzła w jego szyje. W żyłach Kronosa nie płynęła krew, a jakaś czarna breja, która zdawała się paraliżować wampirzycę. Upadła na kolana, a mężczyzna złapał ją za gardło i zacisnął palce, sprawiając, że dziewczyna nie mogła zaczerpnąć powietrza. W pewnym momencie rozległ się huk. Czarnooki puścił Caroline i odwrócił się ku Winchesterom. Dean stał przed bratem z wycelowaną spluwą. Strzelał bez opamiętania, jednak srebrne kule w żaden sposób nie raniły Kronosa.

-Jesteście żałośni! – Warknął – nie jestem zwykłym demonem, jeszcze tego nie pojęliście? Sam, ty powinieneś był mnie zrozumieć.

-Nie wiem, o czym ty mówisz – wychrypiał chłopak, na co demon zaśmiał się gardłowo.

-Alesz wiesz, od początku czułeś, że jesteś inny. Czułeś w sobie to coś... Szczerze? Nie rozumiem, dlaczego wybrał akurat ciebie – pokręcił głową – Dean jest waleczny, silny, mroczny...

-Co ty chrzanisz?! – Szatyn ściągnął brwi. 

-Jesteś taki jak my, Sam – demon uśmiechnął się podle – masz w sobie krew demona i nic tego nie zmieni. To tylko kwestia czasu, gdy twoja moc się ujawni...

-Pieprzenie – Dean mu przerwał i znów wykonał kilka strzałów.

-Jak myślisz? Dlaczego wasz ojczulek zawsze jest w trasie? Szukał informacji o demonie, który zabił waszą mamuśkę. Dowiedział się co nieco... Potwierdź Caroline, wiem przecież o waszej pogawędce.

Brunetka spojrzała przepraszająco na łowców, którzy w osłupieniu słuchali demona. Nie pojmowali, o co mi chodzi, nie potrafili przyjął tego do wiadomości. Ojciec ich oszukiwał i to w tak poważnej sprawie!? Obaj czuli jak wzbiera w nich złość. Złość na ojca, na demona, na ten cały gówniany interes.

-Po, co ci czyściec? – Caroline starała się odwrócić uwagę demona od chłopaków.

-Bo to miejsca pełne bólu i cierpienia, wiecznej walki o życie. To mnie kręci, kotku – zaśmiał się.

-Myślisz, że te wszystkie paskudztwa będą ci uległe? – Spytała kpiąco.

-Nie liczę na to, ale jest jedno miejsce, gdzie będą mogły rozładować nadmiar energii... Chyba wiesz, co mam na myśli.

Przełknęła ślinę. Teraz do niej wszystko dotarło. Chce otworzyć bramy czyśćca. Chce wypuścić wszystkie potwory na ziemię. Zapewne gdyby jej serce biło, teraz próbowałoby wyrwać się z jej piersi. Była autentycznie przerażona wizją panoszących się po ziemi istot, które niegdyś łowcy zabili. Każde z nich, będzie żądne zemsty. Każde, zapoluje na swoich morderców.

-Proszę, nie krępujcie się...

Kiedy Kronos to powiedział, drzwi do salonu otworzyły się. Trójka starszych łowców przedarła się miedzy leżącymi wampirami i podeszła bliżej. Każdy trzymał w dłoni broń, ale od samego początku oczywiste było, że na nic się ona im zda.

-Miło cie widzieć, John – na ustach demona zagościł cyniczny uśmiech.

-Czego chcesz?

-Nie lubię się powtarzać, twoi pierworodni ci wszystko wyjaśnią... Jeśli dożyją – zaśmiał się.

Te słowa zadziałały na Johna jak płachta na byka. Rzucił sztyletem w demona. Trafił prosto w serce, jednak Kronos jedynie sięgnął dłonią i wyjął sztylet. Pokręcił w rozbawieniu głowa. W między czasie, demony rozprawiły się z krwiopijcami, dlatego po chwili Kronos niemal niezauważalnie kiwnął w stronę pobratymców, którzy w amoku rzucili się na łowców.

-Dobra kończmy tą zabawę – Znów dorwał się do Caroline. Dean automatycznie nacisnął spust, co zdawało się być znakiem dla pozostałych mężczyzn. Znów rozpoczęła się żeś. Nikt nie przypuszczał, że ta noc zbierze takie żniwo.

Caroline była wyczerpana, nie potrafiła już się bronić. Po prostu czekała, aż Kronos ją zabije. Modliła się jedynie, aby Winchesterom udało się przeżyć. Żałowała, że jej ostatnia rozmowa Deanem przebiegła w ten sposób, ale z drugiej strony, jeśli zginie, to nie będzie przeżywał jej śmierci tak mocno. Miała taką nadzieje. Miała nadzieje, że tylko ona zostanie ofiarą dzisiejszego dnia. Że już nikt więcej nie umrze.

Kronos nadepnął na klatkę piersiową wampirzycy. Jego czarne oczy, zdawały się płonąć z ekscytacji. Pragnął tego. Wiedział, że brakuje tylko jej. Że brakuje tak niewiele. Jego usta znów przybrały niewyobrażalny rozmiar i kształt. Nacisk, jaki wywierał na serce dziewczyny, stawał się nie do zniesienia. Wyrywała się, ale demon był zbyt silny. Czuła jak opada z sił. Spojrzała na Deana, ale robił wszystko, aby zabić napierającego n niego demona. Przeniosła wzrok na Sama. On również walczył o życie. Pogodziła się już ze śmiercią.

Błękitna poświata zaczęła uciekać z ciała brunetki. Straciła przytomność... To był koniec.

W pomieszczeniu rozbłysło jaskrawe światło, a nad ciałami wciąż żyjących wampirów, powoli wznosiły się ich dusze. Chwile później Kronos pochłonął je, osiągając apogeum mocy...

*

Wiem, nie tego się spodziewałyście... Ale spokojnie, mam plan na Księgę II, niestety nie pojawi się tam Caroline. Motyw będzie kontynuacją epilogu.

Po za tym, ogólnie rozdział mi się nie podoba. Źle wszystko opisałam... jest beznadziejny i krótki.

 Podkład być musiał. Zawsze mam ciarki jak słyszę tą piosenkę ;)