Rozdział 14 - Czarny dzień...

W tej części też jest dużo dialogów, ale tak jakoś wyszło.

Napięcie rozładowałam Garthem, brakuje tylko jego mr Fizzles’a <dlaniewtajemniczonych, a warto to zobaczyć >  

~*~

Siedziała na krześle i przyglądała się wampirom, krzątającym się po salonie. Bez dwóch zdań, byli pod wpływem Masona. Robili wszystko to, co im kazał, każdą czynność potrafili powtarzać kilkukrotnie. Widok iście żenujący, ale nie zamierzała się w to mieszać. Chciała przekonać Masona do użycia rozumu, niestety na razie nic nie szło po jej myśli. Wciąż ją przetrzymywał, co w zasadzie rozumiała, ale nie chciał jej w ogóle słuchać, po za tym próbował też na niej swoich wampirzych sztuczek. Co prawda, po tylu latach wiedziała już, do kogo zwracać się z prośbą o ochronne zioła, ale nie zmieniało to faktu, że najchętniej przyłożyłaby mu za te gierki.

Zerknęła na stary zegar wiszący na przeciwnej ścianie. Dobijała czwarta nad ranem. Zostało jej niewiele czasu i tego obawiała się najbardziej. Westchnęła przygryzając dolną wargę, w końcu rzuciła okiem na siedzącego szatyna i odezwała się, ochrypłym głosem;

-Jestem trochę głodna.

-Dieta ci nie zaszkodzi.

Syknęła, szczerząc kły. Mężczyzna zaśmiał się, kręcąc w rozbawieniu głową.

-Mason kazał robić wszystko, co sobie życzysz, więc ciesz się... – podszedł i podsunął jej pod usta woreczek z krwią. Przełknęła posokę i odsunęła głowę w bok.

-Dlaczego ciebie nie zahipnotyzował? – Rzuciła, potem znów zrobiła łyk.

-Bo ktoś musi mieć cie na oku, a te barany są zbyt tempe – odparł, wskazując pozostałe wampiry.

-Ta, coś w tym jest – zgodziła się.

Kiedy jeden z wampirów przechodził obok, podstawiła mu nogę. Przewrócił się na szatyna i wtedy rozpętała się zawierucha. Wykorzystała okazję i wysunęła ręce z pętli. Lina nasiąknięta krwią umarlaka przetarła jej skórę, która wręcz dymiła niczym oblana kwasem. Zacisnęła zęby i zerwała się z miejsca, chwytając szatyna za gardło i przysuwając usta do jego szyi.

-Najwyraźniej ty też nie należysz do tych inteligentnych – warknęła i skręciła mu kark. Nie zabiła go, ale zyskała sporo czasu. Reszta krwiopijców nawet nie zareagowała, nie musiała się ich obawiać, więc po prostu wyszła z salonu na korytarz. Słyszała Masona doskonale. Znajdował się na parterze i dyskutował z kimś na temat Kronosa. Nie rozpoznała drugiego głosu, ale sądząc po intonacji głosu nie byli dobrymi przyjaciółmi. Szybko przemieściła się w kierunku schodów. Zdawała sobie sprawę z tego, że wampir wie o jej obecności, dlatego była zdziwiona, że jeszcze nie zareagował. W końcu drzwi za gościem zatrzasnęły się, Mason w ułamku sekundy pojawił się obok Caroline, w tym samym momencie dołączył do nich szatyn, który doszedł już do siebie.

-Miałeś ją pilnować – warknął brunet.

-Źle dopierasz sobie przyjaciół, zawsze tak było – wzruszyła ramionami i minęła go, jak gdyby nigdy nic. Zeszła na dół i usiadła w skórzanym fotelu.

-Ten demon mógł cie zauważyć...

-Przejmujesz się? – Zaśmiała się sztucznie – Kronos ma się tu pojawić tak? Więc na niego poczekam. Nie dopuszczę do tego... Nie dopuszczę do apokalipsy.

-Jesteś śmieszna, on cie zabije bez problemu.

-Pozwolisz mu na to? No, bo wiesz... – W wampirzym tempie pojawiła się przed nim i szepnęła mu na ucho – ten pocałunek – teraz to ona go musnęła – nie wyglądał, na to, że chcesz mnie zabić.

Wróciła na fotel. Grała na jego emocjach. Kiedy wczorajszego wieczora ją całował, czuła drżenie jego ciała. Powstrzymywał się, był podniecony i pragnął jej, wciąż o niej myślał. Zamierzała to wykorzystać. Jeśli nic do niego nie docierało, musiała wykorzystać coś, czemu się nie oprze.

-Dlaczego mam ci wierzyć?

-Już o to pytałeś. Kronos chce waszych dusz, wtedy zapanuje nad wszystkim i nic nie zdoła go zabić. Wierz mi, nie chce, aby jakiś kretyn mną pomiatał.

-Współpracujesz z łowcami.

-Zawarłam z nimi ugodę. Pomogę im, oni mi a w zamian mogą mnie po wszystkim zabić.

-Że, co? – Otworzył usta, jakby chciał coś jeszcze dodać, ale nie potrafił sobie tego poukładać.

-Myślisz, że to, co mi zrobiłeś, jest dla mnie... Ekscytującym przeżyciem, dzięki któremu pragnę więcej? Jesteś w błędzie. Chciałam stworzyć z tobą dom. Mieć dzieci. Budzić się u twego boku... Co za to mam?

Mason nic nie odparł. Wpatrywał się w nią z nieodgadnionym wyrazem twarzy. Jego szarobłękitne oczy wciąż lśniły i to one zdradziły Caroline, że wampir zaczął się przełamywać. Podeszła do niego i wzięła głęboki wdech;

-Kronos nie ma dla was nic w zamian...

Garth siedział na krześle obrotowym w podrzędnej spelunie i pił piwo. Na pierwszy rzut oka zdawał się być pijany, i w rzeczy samej tak było. Nie pojmował za bardzo, co się dzieje, a Winchesterowie kazali mu tylko mieć na oku wampira, który bez wątpienia był pijawką o wyższej randze w gnieździe. Bezwątpienia ten łowca nie powinien pić.

Wyszczerzył się w głupawym uśmiechu i kiwnął ręką w stronę barmanki. Poprosił o kolejne piwo, a dziewczyna z wyraźnym niesmakiem, zrealizowała jego prośbę.

-Może masz już dość? – Spytała widząc jak siłuje się z kapslem.

-To może być mój ostatni dzień! Chce... Jak to się mówi? – Zmrużył oczy – czerpać z życia wszystko, co zajebiaszcze!

-Kiedy twoi kumple po ciebie wrócą? Bo mam nadzieje, że wrócą – mruknęła, nalewając do kolejnego kufla złoty alkohol.

-Jeśli przeżyją, a właśnie – rzucił okiem w kąt – gdzie ten facet, co to tam siedział, He?

-Wyszedł godzinę temu.

Zerwał się z miejsca omal nie potykając się o własne nogi, i przy okazji zaliczając potężne uderzenie o marmurową posadzkę. Wyprostował się gwałtownie i otarł czoło dłonią;

-Blisko było – rzucił, uśmiechając się, a potem wybiegł... A raczej próbował.

Będąc na zewnątrz wyjął komórkę i wybrał numer do Deana;

-Dean?

-Nie, Sam – usłyszał odpowiedź bruneta, więc zerknął na wyświetlacz, faktycznie, odrobinę się pomylił.

-W takim razie, Sam?

-Przecież mówię – Winchester był już zniecierpliwiony.

-Zgubiłem tego gościa – powiedział w końcu, Garth. Mógł usłyszeć głośne westchnięcie starszego z braci i krótką odpowiedź;

-Zauważyliśmy.

-Wrócił do posiadłości burmistrza – dodał Sam.

-Przyjedź tu, musimy wymyślić coś innego.

-Się robi, stary! – Fitzgerald rozłączył się i ruszył do auta. Wyjął kluczyki i starał się trafić nimi w zamek. Nie szło mu to najlepiej, więc uzmysławiając sobie, że jest... niedysponowany, stanął przy jezdni, wyciągnął rękę i pomachał energicznie, zatrzymując tym samym taksówkę.

-Pod chatę burmistrza – rzucił i uciął sobie komara.

Wylazł z wozu i rozejrzał się. Był już nieco otrzeźwiony, ale wciąż stał niepewnie na nogach. Po drugiej stronie drogi dostrzegł znajomą Impalę. Żwawym krokiem ruszył w kierunku łowców. Wsiadł do wozu i położył ręce na oparciach Winchesterów. Dean wywrócił teatralnie oczami i wlepił wzrok w bramę wjazdową posiadłości. Sam zerknął przez ramie na Gartha i dobrą chwile zajęło mu, nim zdecydował się odezwać;

-Musimy dostać się do środka.

-To nie Copperfields– mruknął pod nosem Dean.

-Ale mam plany budowy tego domu, znalazłem go w starych archiwach – powiedział chudzielec, na co szaty odwrócił się w jego stronę i uniósł pytająco brew.

-Mów dalej – ponaglił go.

-W czasie wojny musieli mieć jakąś drogę ucieczki, jest tunel, prowadzi pod miastem.

-No punktujesz sobie.

-Dzięki stary – Garth poklepał Winchestera po ramieniu i parł się, zakładając ręce za głowę.

Wrócili do motelu. Mężczyzna rozłożył na stoliku mapę i pochylił się nad nią, jak gdyby intensywnie się nad czymś zastanawiał. Dean podszedł, odkładając broń na bok i podobnie jak Fitzgerald zawiesił się nad papierem. Widać było, że mapa jest stara, brzegi zaczęły się rwać, a gdzieniegdzie znajdowały się żółte plamy. Sporo zakreśleń było już rozmazanych, ale ogólny obraz domu wciąż był wyraźny.

-Tu jest wejście – łowca wskazał na mapie miejsce niedaleko motelu.

-Tunelami przejdziemy przez miasto i dotrzemy do domu burmistrza, gdzie jest wyjście? Musimy być ostrożni i modlić się, żeby wampiry nie wiedziały o tych przejściach – powiedział Samuel.

-W oficjalnych planach nie są zaznaczone, pewnie sam burmistrz nie wie o ich istnieniu – odparł chudzielec.

-Świetnie.  Mamy nie wiele czasu – Dean podszedł do łóżka i sięgnął po torbę sportową. – Idę do wozu spakować broń.

Brunet westchnął i wyjął komórkę z kieszeni starych jeansów. Wybrał numer ojca i poczekał, aż usłyszy w słuchawce jego głos. Gath w tym czasie pakował swoje rzeczy i chował mapę, która była im potrzebna - woleli nie zgubić się w labiryncie podziemi.

-Sam?

-Mamy problem – zaczął niechętnie chłopak – Mason ma Caroline. Razem z Garthem planujemy ją odbić.

-Czekajcie na nas – rozkazał, na co brunet wywrócił oczami i zacisnął szczękę.

-Gdybyśmy mieli czas, to byśmy poczekali. Mamy plany budynku, wiemy jak wejść niezauważeni. Przyjedźcie tak szybko jak możecie. Pijawka uwiła sobie gniazdko w domu burmistrza, wejście jest na przedmieściach, zaraz wyśle ci namiary.

-Nie narażajcie się dla wampirzycy – warknął Winchester.

-Myślałem, że już przywykłeś – odparł Sam, po czym dodał - nie mamy więcej czasu, do zobaczenia.

-To rozkaz, Sam!

-Nie jestem Deanem – brunet rozłączył się i ruszył do wyjścia.

Wiedział, że rozmowa z ojcem właśnie tak będzie przebiegać. John Winchester jest osobą, która twardo trzyma się swoich zasad. Nie słucha synów, bo uważa, że wie lepiej, co jest dla nich odpowiednie. Wydaje mu się, że z racji swojego doświadczenia, ma prawo do wydawania rozkazów. Sam nie zamierzał być potulnym synalkiem i nigdy nie słuchał ojca. Zawsze różnił się od Deana i dziś kolejny raz to pokazał.

Dołączyli do starszego Winchestera. Szatyn był podenerwowany, ale poniekąd też podekscytowany. Był typem łowcy, który woli działać, niż spędzać godziny na szukaniu informacji. Czasem zapędzał się w pracy i wtedy działał pod wpływem impulsu. Niektórzy twierdzili, że jest następcą swojego ojca. Tak samo pochłonięty polowaniami, tak samo uparty, a nawet przerażający. Czym się różnił od ojca? Tym, że to on opiekował się Samem. To on z nim był z nim w najtrudniejszych chwilach jego życia. Tworzyli zgrany duet, drużynę, która zawsze trzymała się razem.

Wsiedli do wozu i ruszyli spod motelu, a po kilku minutach byli już na miejscu. Dean wyjął z torby latarki i podał pozostałej dwójce. Sam wziął jedną i schował za pasek spodni. Odbezpieczył broń i ruszył w wyznaczonym przez Gartha kierunku. Uważnie stawiali kroki, ponieważ teren był nierówny i łatwo było o zaliczenie kąpieli w bliżej nieokreślonej mazi, płynącej niewielkim wyżłobieniem. Chudzielec szedł ostatni i zerkał, co jakiś czas za siebie, chcąc upewnić się, że wciąż są sami. Dean i Sam na przedzie dyskutowali o taktyce, choć końcem końców znowu wyszło na to, że idą na żywioł. W ich wypadku bywa to najlepszym rozwiązaniem, ale teraz, gdy mają do czynienia z bandą wampirów należy mieć pewne wątpliwości...

Nie przewidzieli, że droga będzie tak długa. Szli pół godziny, aż w końcu Garth oznajmił, że są na miejscu. Nad ich głowami znajdowała się klapa. Sam, z racji swojego wzrostu, wypchał ją na zewnątrz i podciągnął się, wchodząc do pomieszczenia w piwnicy posiadłości burmistrza. Tuż za nim wszedł Dean, potem Fitzgerald. Rozejrzeli się i stanęli w bezruchu, słysząc dochodzące zza drzwi odgłosy. Kiedy ustały, wyjęli broń;

-Uważajcie – powiedział Garth, na co Dean kiwnął nieznacznie głową.

-Odbijamy ją i spadamy. Uważaj, Sam – szatyn zwrócił się do brata, potem podszedł do drzwi i otworzył je. Wyjrzał na zewnątrz i upewniwszy się, że nikogo nie ma, wyszedł dając znać pozostałym łowcą, że mogą do niego dołączyć. Rozdzielili się. Starszy z braci szedł od razu na piętro, Sam skierował się w głąb piwnicy, a Garth postanowił sprawdzić parter. Mieli spotkać się w tym pomieszczeniu po dwudziestu minutach, a jeśli coś poszłoby nie tak, mieli znikać i czekać na pojawienie się Bobbyego i Johna.

Szatyn słyszał kroki wampirów, było ich sporo i nie zamierzał dać się złapać. Przyczaił się tuż przy wyjściu z piwnicy. Kiedy rudowłosy krwiopijca się zbliżył, Dean zamachnął się i odciął mu głowę. Potoczyła się po schodach, a ciało zsunęło się na posadzkę. Winchester zepchnął je odrobinę, aby nikt go nie dostrzegł, a potem ruszył dalej. Szedł tuż przy ścianie, czujnie rozglądając się na boki. To miejsce napawało go niepokojem. Sam wystrój nasuwał na myśl średniowieczną Anglie, co dziwnie Deanowi kojarzyło się z Dracula. Nie przepadał za takimi miejscami, wolał opuszczone budynki, niż coś, co zapewne miało kojarzyć się z wielkimi bogactwami.

Sam znalazł pomieszczenie, gdzie na podłodze leżało kilkoro nowonarodzonych krwiopijców. Nie bardzo wiedzieli, co się dzieje, ba! Uparcie twierdzili, że muszą wracać do domu. Winchester nie mógł się nimi zająć, dlatego po prostu odszedł, obiecując sobie, że po wszystkim wróci i zakończy ich cierpienia. Wychodząc już z piwnicy natrafił, na Gartha, który nie mógł wejść na piętro, bowiem tam ewidentnie znajdowała się Caroline, a świadczyła o tym obstawa, która koczowała na korytarzu.

Ten wieczór zwiastował śmierć. Grobowy nastrój udzielił się nawet chudzielcowi, który normalnie rzucałby dziwnymi tekstami. Sam martwił się o brata, ponieważ czas mijał, a wciąż nie miał od niego żadnych wieści. Musiał go znaleźć bez względu na wszystko. Fakt, nie tak się umawiali, ale pod tym względem zawsze jest jasne, że jeden nie wróci bez drugiego. Brunet kazał, więc Garthowi opuścić dom, ale łowca się nie zgodził! Postanowił pomóc Winchesterom.

-Znajdę Deana, spotkamy się tu za pięć minut – szepnął Sam, po czym minął chudzielca i ruszył dalej.

Młodszy Winchester minął hol i ruszył w kierunku salonu. Dostrzegł tam kilka lampek szampana, a potem usłyszał dźwięk otwieranych drzwi. Schował się za filarem, a chwile później do środka wszedł tęgi brunet, w obstawie czwórki łysych kolesi. Ich oczy były czarne jak smoła, więc jasne było, że to demony. Nie miał pewności, ale strzelał, że nieznajomy mężczyzna to Kronos. A więc, już się zaczęło. Przełknął ślinę i się wycofał. Niestety nim zdążył wrócić do Gartha, oberwał między łapatki i runął na ziemie.

Ocknął się w niewielkim pomieszczeniu. Wewnątrz znajdował się też Dean i Fitzgerald.  Marna z nich ekipa ratunkowa. Szatyn podpierając się o ścianę wstał i podszedł do brata, usiadł obok i zerknął na niego.

-Wszystko gra?

-Tak, jest super – odparł brunet.

-Mieliście spadać, a tak wszyscy siedzimy w gównie – mruknął Dean, z czym ochoczo zgodził się Garth.

-Fakt, ale przynajmniej znaleźliśmy Sama.

Winchesterzy pozostawili to bez komentarza. Nie mieli ani ochoty ani czasu na głupie pogawędki z Garthem, musieli wymyślić jak się stąd wydostać. Fakt, że do imprezy dołączyły się demony, wcale nie pomagał im w wyjściu z sytuacji. Zastanawiali się, co jest z Caroline. Nigdzie nie znaleźli ani dziewczyny, ani Masona. A może, posłuchał ją? Może dotarło do niego, co planuje Kronos? Nie. Wiara w to była żałosna...

-Kronos wpadł w gości – odezwał się Sam.

-Więc, jednak plan Caroline nie wypalił – skwitował szatyn – mam nadzieje, że nic jej nie jest.

Rażące światło oblało pomieszczenie, a drzwi uchyliły się. Do środka weszła Caroline, zaraz za nią szedł rudzielec i Mason. Łowcy zerwali się na równe nogi i przyjrzeli uważniej wampirom.

-Wciąż nie mogę nadziwić się Caroline – powiedział Mason.

-Po, co tu przyszliście? – Powiedziała oschle, nie chciała okazać lęku o przyjaciół.

-Zgaduj, księżniczko – parsknął ponuro, Dean.

-Skończyliście? Kronos chętnie was pozna...

 *

No dobra... Miałam napisać jeszcze tylko jeden rozdział tej historii, ale wpadłam na pewien pomysł. Dlatego czeka Was ostatni rozdział Księgi I, ale potem możecie czekać na Księgę II i mam nadzieje, że Wam się spodoba :)