Rozdział 10 - Koleopterolog.

Obrzydliwy fetor wydobywał się z mieszkania Davida Alaric’a. Od kilku dni dławiący, nieco słodkawy zapach stawał się coraz bardziej uciążliwy. Sąsiedzi zgłaszali sprawę dozorcy, ten jednak bagatelizował ją, uznając, że nie ma prawa nachodzić lokatora. Trudno jest żyć w takich warunkach, dlatego poszli o krok dalej. Po zgłoszeniu na policji zaginięcia Davida, funkcjonariusze musieli wejść do jego mieszkania. Widok, który tam zastali wywołał odruchy wymiotne u mężczyzn, którzy do tej pory twierdzili, że widzieli już w życiu wszystko.

Na podłodze w przedpokoju leżało ciało – jak przypuszczali – samego Davida. Trudno było ocenić, kiedy zmarł, jak zmarł i czy to, aby na pewno jest on. Spasione, białe robale pełzły po ciele mężczyzny, znajdując schronienie w każdym możliwym zakamarku – uszach, nosie, ustach nieboszczyka. Stado much wzbijało się w powietrze przy każdym ruchu ekipy śledczej, która w kompletnym szoku gapiła się na ślady krwi, oblepiającej niemal każdy kąt niewielkiego mieszkania.

-Co tu się do diabła stało?...

~*~

Przeciągnął się leniwie i ziewnął. Przeczesał włosy palcami, potem przetarł twarz i zerknął kolejno na każdego łowcę. Był już zmęczony przeglądaniem po raz kolejny papierów. Stokroć bardziej wolał polowanie, wtedy mógł odreagować i choć czasem się zapędzał, jemu to nie przeszkadzało. Wyraz twarzy chłopaka zdawał się mówić „Zlitujcie się”. Odczytanie intencji Deana nie stanowiło problemu.

-W porządku, miałem przekazać to Garthowi, ale jak masz tu tak zamulać, to proszę bardzo – Bobby podał gazetę szatynowi, którzy ochoczo wziął się za przeglądanie artykułów.

-Martwy facet? – Spytał, unosząc odrobinę brwi.

-Czytaj, pajacu.

-David Alaric został znaleziony w swoim mieszkaniu po tym, jak sąsiedzi zgłosili jego zaginięcie. Ciało mężczyzny było w stanie zaawansowanego rozkładu, choć do zaginięciu doszło zaledwie parę dni wcześniej i jak twierdzą specjaliści, w normalnych okolicznościach zidentyfikowanie denata nie stanowiłoby problemu, tu jednak konieczne były badania DNA. Również dokładne badanie określiło przyczynę śmierci, której jednak policja nie chce ujawnić. Naszym reporterom udało się dowiedzieć, że było to prawdopodobnie morderstwo, choć brak jakichkolwiek śladów włamania, czy obecności osób trzecich...

-Warto to sprawdzić – odezwał się Sam, na co Caroline przytaknęła.

-Powinniśmy zająć się Masonem – mruknął niechętnie John.

-Z nich i tak nie mamy pożytku, niech jadą wrócą za parę dni, do tego czasu może uda nam się coś znaleźć – powiedział Singer.

-W porządku, ale uważajcie na Gordona, kto wie czy gdzieś się nie czai.

Jak na rozkaz, Dean zerwał się z miejsca i pognał do swojej torby, do której wrzucił kilka ubrań i broń. Caroline spoglądała na niego z lekkim politowaniem, bowiem nigdy nie widziała, żeby jakiś łowca tak entuzjastycznie reagował na tą robotę. Zastanawiała się, co kryje się pod powłoką wyluzowanego, wiecznie nienajedzonego dużego chłopca. Dusił w sobie wiele emocji, wyczuwała to, ale trudno było do niego dotrzeć nawet Samowi.

-Więc, gdzie się wybieramy? – Spytała, sięgając po swoją broń, która leżała na niewielkim stoliku.

-Do Denver w Colorado – krzyknął szatyn, na co jego młodszy brat pokręcił z niedowierzaniem głową.

O ile Caroline mogła, chociaż częściowo, zrozumieć Deana, o tyle Sam już kompletnie nie pojmował jego ekscytacji. Dla niego to był chory obowiązek, wymuszony na nich przez ojca i nie mógł zrozumieć, że Deanowi takie życie może się podobać. Zostali pozbawieni dzieciństwa, szatyn był wiecznie obciążany przez Johna obowiązkami, a mimo to wciąż cieszył się jak dzieciak, gdy mógł zapolować. Dlaczego? Trudno powiedzieć. Być może jest to związane z jego charakterem – gdyby miał siedzieć godzinami w domu, ludzie, którzy by go otaczali, mogliby trafić do zakładu zamkniętego, albo Alcatraz za morderstwo. A mówiąc poważnie... Po prostu czuł się w tym dobrze, nie znał innego życia.

Denver stan Colorado

Mieszkanie Davida była dokładnie oczyszczone – na żądanie sąsiadów, którzy nie mogli znieść odoru śmierci, – więc Winchesterzy nie mieli problemu z oględzinami miejsca zgonu, ale Caroline... Nie pomógł fakt, że wszystko zostało dwukrotnie zdezynfekowane, bowiem smród wsiąkł w wykładzinę, o której prawdopodobnie „ekipa sprzątająca” zapomniała. Fetor wił się niczym mgła tuż nad podłogą, a kiedy Moore pochyliła się, aby lepiej przyjrzeć się miejscu, gdzie znaleziono zwłoki, aż drgnęła momentalnie zakrywając nos dłonią. Pierwszy raz czuła coś takiego, nawet podczas wojny, gdy zwłoki leżały po kilka dni na świeżym powietrzu nie miała do czynienia z tak odrażającym zapachem.

-Chyba zaraz zwrócę śniadanie – wykrztusiła i z zawrotną szybkością podbiegła do okna otwierając je na oścież.

Dean i Sam zerknęli po sobie z minami, które ewidentnie świadczyły o tym, że dziewczyna zbiła ich z tropu.

-Ten smród – wskazała na wykładzinę – Boże nawet nad Sommą nie było czegoś takiego.

-Ja tam nic nie czuje – Dean wzruszył ramionami i wrócił do poprzedniej czynności.

-Czyli faceta na pewno nie zabił człowiek – podsumował Sam.

-Dlaczego? – Szatyn uniósł wzrok na brata, oczekując wyjaśnień.

-No wiesz, podczas wojny zwłoki dniami leżały narażone na oddziaływanie czynników zewnętrznych, dodaj do tego te wszystkie choroby, które się rozprzestrzeniały. Wtedy rozkład ciał następował znacznie szybciej, nikt nie myślał o tym, żeby zmarłego przechowywać w kostnicy. Jeśli to, co stało się Davidowi doprowadziło do tak szybkiego postępowania rozkładu, wątpię, aby to było coś naturalnego.

-Kujon – mruknął pod nosem Dean, co Sam, rzecz jasna, puścił mimochodem.

-Na samą myśl, że musimy iść zobaczyć ciało robi mi się nie dobrze - stwierdziła na jednym wdechu, Caroline.

-My pójdziemy, ty dowiedz się na policji, co ci geniusze wywnioskowali – odparł brunet.

Dean rozejrzał się jeszcze raz, po czym uznawszy, że i tak nic tu nie znajdą, rzucił porozumiewawcze spojrzenie bratu. Ruszyli do wyjścia... Zaraz za Caroline, która w pośpiechu omal drzwi nie przestawiła.

Musiała przyznać, że tydzień spędzony w domu Singera okazał się być bardziej owocny, niż uprzednio sądziła. John wciąż był nastawiony pesymistycznie, ale Bobby zaczynał się do niej przekonywać. Wspólnie dokopali się kilku informacji o Kronosie, ale żadna nie tłumaczyła jego planu. Znajomi łowcy – tak jak przypuszczali – nie byli już tak pomocni, bowiem Gordon rozsiał plotkę o wampirzym pochodzeniu Caroline. Teraz na sam dźwięk nazwiska dziewczyny, wszyscy umywają ręce. Wszyscy prócz Ellen i geniusza Asha, który wyśledził Masona i od kilku dni śledzi jego poczynania.

Prócz tego, co zwykle – polowanie – nie robił nic nadzwyczajnego. Zaczynali nawet podejrzewać, że wampir najzwyczajniej w świecie bawi się z nimi. Dlaczego nie zaatakowali, skoro mieli na niego namiary? Odpowiedź była prosta, choć zrozumiała tylko dla Johna, chcieli najpierw dowiedzieć, co planuje Kronos. Tego nie rozumiała też Caroline, która choć obiecała nie działać pochopnie, to miała ogromną ochotę dorwać się do Masona w najmniej oczekiwanym momencie.

Cóż, ona jednak obietnic dotrzymuje.

Poprawiła granatową marynarkę i ruszyła w stronę wejścia. Od progu powitały ją ciekawskie spojrzenia funkcjonariuszy, jednak miała je w nosie i po prostu podeszła do jednego z mężczyzn.

-Agentka Summers, chce rozmawiać z komendantem – powiedziała, machając rudzielcowi przed oczami fałszywką.

-Coraz ładniejsze kobiety przyjmują do FBI – podsumował, po czym wskazał dłonią niewielkie pomieszczenie, gdzie w środku siedział jego szef.

Bez słowa udała się we wskazane miejsce. Delikatnie zapukała, ale kiedy zamiast słowa „proszę”, usłyszała głośny rechot, po prostu pchnęła drzwi. We wnętrz zastała łysiejącego, tęgiego mężczyznę, którego widziała raczej w roli woźnego, niż stróża prawa. Gdyby była człowiekiem, nie chciałaby, aby ktoś taki ją „strzegł”.

-Co Pani tu robi, tu nie można wchodzić – rzucił ostrzegawczym tonem.

-Oczywiście, ale chyba pana przełożeni nie chcieliby wiedzieć, czym się pan zajmuje w czasie pracy. – Mruknęła bezbarwnie – Agentka Summers. Proszę pokazać mi wszystkie zebrane przez was informacje o śmierci Davida Alarica.

-Panosza się takie jak smród po gaciach – bąknął pod nosem.

-Chce pan być oskarżony o utrudnianie śledztwa! – Zaczynała już tracić cierpliwość, i dopiero, kiedy krzyknęła mężczyzna zerwał się z miejsca i podbiegł do drzwi.

-Chuck dawaj kartotekę Alarica! Bardzo Panią przepraszam, po prostu mamy ostatnio istny zawrót głowy – próbował się wyjaśnić, ale Caroline nie chciała go słuchać.

Usiadła na krześle i założyła nogę na nogę. Traktowała go jak powietrze, nie zwracała na niego uwagę nawet, jak już przyszedł z dokumentami. W ciszy wzięła je od niego i zaczęła wertować. W mieszkaniu nie znaleziono śladów włamania, jak również nie było śladów wskazujących na obecność osób trzecich. Jednak ciało Davida była przed śmiercią rozczłonkowane i... Złożone. Alaric umierał długo i w niewyobrażalnych męczarniach. Policja, co prawda bierze pod uwagę morderstwo, – a jest to chyba oczywiste, zważając na to jak mężczyzna zmarł, – ale wolą tego nie ogłaszać wszem i wobec, bowiem muszą też sprawdzić drugą (według nich) ewentualność – samobójstwo. Z kartoteki nic nie wynikało, ponieważ policja nie miała żadnych podejrzeń, ani poszlak. Wypytali sąsiadów o zmarłego, ale ci uparcie twierdzili, że był miłym facetem, który nigdy nie wdawał się w konflikty. Więc komu tak się naraził? Bez wątpienia policja powinna przejść kurs dokształcający...

-Powinnaś nam dziękować na kolanach – Dean rzucił skórzaną kurtkę na wolno stojące łóżko.

-Aż tak źle? – Spytała, krzywiąc się.

-Jeszcze pytasz? Tam praktycznie nie było co sprawdzać, te robale prawie wszystko zżarły - odparł, siadając na wolnym krześle.

-Ale, co ciekawe na klatce piersiowej faceta był wyryty napis Σάτυρος – Sammy pokazał Caroline niewielką karteczkę, na której napisał dziwne słowo, po czym kontynuował - i on zachował się w idealnym stanie. Po za tym, larwy tych robali, to odmiana drapieżna chrząszczy, występujących głównie w Europie.

-Widziałam już coś podobnego, chodzi mi o ten język... – Wpatrywała się dobrą chwilę w litery, a kiedy ją olśniło zerwała się z miejsca i chwyciła laptop leżący na nocnym stoliku – Tak, to grecki.

-Czyli, co? Mamy ześwirowanego imigranta z Grecji? – Rzucił Dean, na co Sam nawet nie zareagował, zwrócił się jedynie do Care;

-Co to znaczy?

-Nie wiem. Postaram się czegoś poszukać, za ten czas możecie porozmawiać jeszcze z sąsiadami – zaproponowała.

-Najpierw coś zjem, bo mój mózg zaczyna nie funkcjonować – burknął Dean.

-Chcesz coś? – Sam zwrócił się do Caroline.

-Nie, ja muszę zjeść coś bardziej pod moją dietę – odparła nie odrywając wzroku od monitora.

-W porządku, zobaczymy się potem – rzucił i wyszedł klepiąc po drodze Deana, który bez słowa gapił obracał w dłoni kluczyki, ciężko nad czymś myśląc.

-Na razie – mruknął po chwili wychodząc za Samem.

Brunet zmusił brata, aby pospieszył się z jedzeniem, dlatego nie szukali knajpy z pięcioma gwiazdkami, weszli do pierwszego lepszego Fast foodu. W czasie, gdy Dean wybierał zestaw obiadowy, Samowi rzucił się w oczy tytuł dzisiejszej gazety, którą ktoś pozostawił na ladzie „Śmierć panoszy się w mieście”. Zaciekawiony sięgnął po nią i biorąc do drugiej ręki kawę, udał się do stolika.  

Wczorajszego wieczoru doszło do kolejnej zbrodni w Denver. Ciało czterdziestoletniej Jacklyn Jenkins zostało znaleziono w jej mieszkaniu przez nastoletnią córkę i jej chłopaka. Według pierwszych ustaleń doszło do samobójstwa, ale policja nie chce tego potwierdzać. Jednak jak głoszą tutejsze media, za śmiercią kobiety stoi jej były partner. Choć brak śladów walki, ani włamania, świadkowie twierdzą, że wychodził z mieszkania zmarłej tuż przed przybyciem policji. Na ciele Jacklyn znajdowały się larwy, przyniesione prawdopodobnie przez Koleopterologa, Masona G.

-Co jest? – Dean z uśmiechem na ustach dosiadł się do brata, ale zauważając, że ten nie reaguje pomachał mu przed oczami dłonią.

-Kolejne morderstwo, ale teraz mają winnego – Sam wskazał bratu artykuł.

-Może tym razem to faktycznie jakiś świrus? – Rzucił szatyn, po czym wepchał sobie do ust frytkę wytaplaną w sosie.

-Jedz szybciej, sprawdzimy mieszkanie tej całej Jacklyn...

~*~

I co o tym myślicie?