Rozdział 5 - Nie zapominaj, kim jesteś....

Przeraźliwy wrzask, który zdawał się odbijać głuchym echem od ścian, wypełnił dom Bobby’ego Singera. Mężczyzna podszedł do siedzącego demona i pochylił się odrobinę. W dłoni wciąż trzymał sztylet, z którego nieustannie sączyła się krew. Uniósł brew, oczekując aż czarnooki zacznie w końcu mówić. To już jego drugie podejście, a blondyn wciąż nic nie zdradził. Zaczynał się niecierpliwić, tym bardziej, że jego synowie od kilku godzin nie dawali znaku życia. Może Bobby miał racje, i nie powinien zostawiać ich samych z Caroline?

-Dobra, dość tego – warknął i wyprostowawszy się zaczął recytować egzorcyzm.

Kolejny krzyk. Mroził krew w żyłach i jeżył włoski na karku. John jednak nie reagował. Widział to wiele razy, więc nie robiły na nim wrażenia ani wrzaski, ani smolisty, czarny dym, który wydobywał się z ust opętanego. Spokojnie mówił formułkę, by po chwili zatrzymać się na moment i ponowić pytanie;

-To jak? Będziesz tak dobry i powiesz, który demon za tym wszystkim stoi?

-Kronos – Wychrypiał, biorąc głębokie wdechy.

-Czy to nie jest grecki bóg? – Winchester odsunął się odrobinę.

-Powiedzmy – zaśmiał się.

Łowca zignorował demona i po prostu dokończyć egzorcyzm. Czarny dym coraz bardziej wypełniał pomieszczenie, aż w końcu zatoczył koło nad głowami mężczyzn i wchłonął się do posadzki. Winchester podszedł do blondyna i sprawdził, czy żyje. Niestety, ofiary w ludziach bywały częste. Demony robiły ze swoimi naczyniami rzeczy, których zwykły śmiertelnik nie jest w stanie znieść. Tylko ci, którzy mieli niebywałe szczęście uchodzili z życiem, jednak wtedy ich stan psychiczny równał się z wrakiem, a nieszczęśnik lądował w zakładzie dla obłąkanie chorych. Czasami śmierć jest wręcz wybawieniem.

Otarł sztylet o białe prześcieradło, a następnie wyszedł, pozostawiając ciało mężczyzny. Zastanawiał się, dlaczego Kronos. Dotąd sądził, że to grecki bóg.  Najwyraźniej jeszcze wiele o życiu nie wie, a podręczniki szkolne, zamiast uczyć, pięknie koloryzują historie. Mógł jedynie przypuszczać, że demon taki jak on liczy na coś więcej. Jeśli brać na poważnie mitologie greków, Kronos jest potężny i nie można go lekceważyć.

W kuchni Bobby popijał piwo i przeglądał najświeższą gazetę. Szukał czegoś dla siebie, i nie wiedział jeszcze, że niebawem i on zostanie wplątany w sprawę panny Moore.

-Możesz dla mnie znaleźć wszystko o Kronosie?

-Bogu?

-Powiedzmy. Demon powiedział, że to on współpracuje z wampirem – wyjaśnił łowca.

-Mason pomaga Kronosowi. Czego on od niego chce? – Singer podrapał się po brodzie i oparł.

-Masonowi na pewno chodzi o ludzi, a w zasadzie o krew – Winchester sięgnął po otwartą butelkę piwa – A Kronos... Bóg jeden wie.

-Popytam łowców, może oni coś słyszeli.

-Możemy się u ciebie zatrzymać? Będę spokojniejszy, jak będziesz miał Caroline na oku.

-Nie chce mieć z nią nic wspólnego – mruknął Singer.

-Pomóż nam. Teraz się nie wycofamy, wpakowaliśmy się w bagno, więc do cholery musimy to skończyć. Znajdziemy Kronosa i Masona, zabijemy i po sprawie. Moore odejdzie w swoją stronę, a my zajmiemy się robotą.

-Serio myślisz, że to takie proste? Jeśli demon i wampir współpracują, to nie wróży nic dobrego, a jeśli wampir jest kumplem Caroline, to na pewno ona jest w to wplątana. – Odparł pewny swego, Singer.

-W takim razie, tym bardziej, musimy dowiedzieć się, dlaczego zdrajca jest w naszym kręgu.

-Nikt nie odważył się jej zabić – dodał Bobby – ona nie jest zwykłym łowcą, spytaj Ellen.

-Ona nic nie zdradziła.

-No właśnie, nie zastanowiło cie to?

-Skoro Ellen jej ufa...

-A gdzie twoja złota zasada, „ufa się tylko rodzinie”? – Prychnął starszy łowca, po czym podniósł się z miejsca i podszedł do drzwi, wpuszczając do środka psa.

Rums szczekał radośnie merdając ogonem. Pobiegł do Johna i polizał go po ręce. Duże psisko o gołębim sercu. Na co dzień, jedyny kompan Bobbyego. Był jego najlepszym przyjacielem, a łowca dbał o niego i troszczył się. Nikt nie miał prawa podnieść ręki na psa, o czym dotkliwie przekonał się pewien zmiennokształtny.

Pies podszedł do legowiska i pokręcił się chwile w koło. W końcu, znajdując odpowiednie miejsce położył się i z łbem ułożonym na łapach przyglądał się Winchesterowi. Co jakiś czas zamerdał ogonem i przenosił wzrok na swojego pana. Żadna istota nie jest tak oddana jak pies, Bobby doskonale o tym wiedział.

-W takim razie, musimy poznać jej sekret, kim tak naprawdę jest. – Dodał John.

-Jesteś uparty – Singer westchnął – Zajmij się tym, ja porozmawiam ze znajomymi łowcami i dowiem się więcej o Kronosie.

~*~

Brunetka założyła kosmyk włosów za ucho i pochyliła się nad ciałem. Kobieta, która leżała na stole miała otwarte oczy, przez co wyraźnie mogła dostrzec przerażenie, które ją ogarnęło w chwili śmierci. Blada cera i jasne włosy okalające jej twarz dodatkowo potęgowało wrażenie, iż dziewczyna przeżyła chwilę grozy. Co ją tak wystraszyło? Co spowodowało, że z przerażenia jej serce stanęło?

Nie dostrzegła żadnych ran. Nie wyczuła też zapachu siarki, który zawsze towarzyszy demonom. Sięgnęła po kartkę wypisaną przez patomorfologa. Za przyczynę śmierci jasno wskazano zawał serca. Nikt jednak nie zamierzał przeprowadzić sekcji zwłok tak, jak powinna ona być przeprowadzona – w końcu to nieprawdopodobne, by młoda kobieta zmarła na zawał serca.

-To wszystko? – Spytała, zaglądając na mężczyznę w białym fartuchu, który z uwagą przyglądał jej się od chwili, gdy pokazała mu odznakę.

-Tak, jak pani widzi biedaczka zmarła na zawał. To rzadkie, ale z drugiej strony w dzisiejszych czasach... Sama pani rozumie – skrzyżował ręce na klatce piersiowej.

-Tak, w dzisiejszych czasach wszystko jest możliwe – uśmiechnęła się sztucznie i oddała mu kartotekę – Dziękuje za informacje. Do widzenia.

Caroline wyszła, udając się prosto do motelu. Miała nadzieje, że bracia czegoś się dowiedzieli, choć wątpiła, by rodzina była w stanie z nimi rozmawiać. Ludzie nie potrafią panować nad emocjami nawet wtedy, gdy wymaga tego sytuacja. Ellen i Jo często powtarzały, że człowiek wymaga odpowiedniego podejścia. Miewała z tym problemy, ale z biegiem lat nauczyła się, przebywać z osobami, które na pierwszy rzut oka mogą wydawać się irytujący... Jak Dean.

Wyjęła z torby komórkę i w szybkim wybieraniu odnalazła numer do Harvelle. Przez chwilę wahała się, bowiem wiedziała, jak kobieta może zareagować. Będzie wściekła i zacznie prawić swoje mądrości, które końcem końców i tak oleje. Jednak była jej rodziną i chcąc nie chcąc musiała w końcu z nią porozmawiać.

-Tak – po kilku sygnałach usłyszała głos Jo. Prawdopodobnie dziś to ona stała za barem.

-Cześć młoda – zaśmiała się.

-Caroline masz przechlapane – Jo miała podejście podobne do matki... Przynajmniej w kilku kwestiach.

-Poradzę sobie – zapewniła – John rozmawiał z Ellen po moim wyjściu?

-Rozmawiał i to intensywnie – mruknęła – Pytał, kim jesteś, nigdy o tobie nie słyszał.

-I dobrze, normalnie wolałabym go unikać – podsumowała Moore – Mam nadzieje, że niczego nie podejrzewa.

-Raczej nie. Sądzi, że jesteś naszą dobrą znajomą, a w takim razie jedyne twoje sekrety to te, które normalny łowca nigdy nikomu nie zdradza.

-Jak to, ile osób nie udało mu się uratować.

-Mniej więcej – przytaknęła blondynka.

-A jak Ellen po odwiedzinach Masona? Mam nadzieje, że uważacie.

-Jasne, Ash zabezpieczył zajazd... I przy okazji zanim nas odwiedzisz daj znać.

-Zapamiętam – zaśmiała się, lecz chwile potem raptownie spoważniała. – Przepraszam. Nie sądziłam, że posunie się do czegoś takiego.

-Nie ma sprawy. Przywykłyśmy do takich akcji.

-Tak czy siak, uważajcie. Nadal nie wiemy, z kim współpracuje Mason i co planują.

-Jasne. Do zobaczenia, Care – Jo rozłączyła się, a Caroline westchnęła i ruszyła przed siebie.

Nie chciała narażać przyjaciół, lecz nie mogła tego wszystkiego przewidzieć. Mason od zawsze miał gdzieś jej zdanie. Podobało mu się, że razem „płodzili” potomstwo, jednak nigdy nie traktował jej poważnie. Według niego, była tylko podrzędną wampirzycą, która nadaje się jedynie do „rozrodu”. Dzięki niej ich gniazdo się powiększało. To nic, że większość z wampirów nie radziła sobie z głodem i w końcu traciło zmysłu. Liczył się fakt. Ich gniazdo było największym w Stanach Zjednoczonych. Żadna inna rodzina nie śmiała im się postawić.

-Stary powinieneś więcej ćwiczyć.

Jeszcze nim pchnęła drzwi pokoju, usłyszała wewnątrz śmiech Deana.

-Co się stało? – Spytała, wchodząc do motelowego pokoju.

-Doberman omal nie odgryzł Samowi tyłek – Dean ledwo potrafił opanować śmiech.

-A gdzie spotkaliście dobermana?

-Chcieliśmy sprawdzić dom Charlotte. – Wyjaśnił Sam, który starał się jak mógł, aby nie zwracać uwagi na brata.

-Rozumiem – Caroline zaśmiała się ukradkiem, po czym usiadła na łóżku i spojrzała na Deana – I?  

-I nic. Dom czysty. Żadnych śladów siarki. A ciało?

-Też nic. Nie mam pojęcia, co to może być. – Westchnęła, opadając na poduszki.

-Z tego, co wiem, te spichlerze należą do potężnej firmy produkującej mąkę i takie tam. Wydaje mi się, że w okolicy miejsca zdarzenia powinny być kamery. W końcu nie mogą sobie pozwolić na kradzieże – Sam wzruszył ramionami.

-Ktoś mógłby ukraść ziarna? – Dean spojrzał z powątpieniem na brata, który z tego, co zauważył, mówił całkiem poważnie.

-Wbrew temu, co myślisz -Dean- ziarna bywają bardzo drogie. – Wzięła stronę Sama, Caroline.

-Dobra, nic już nie mówię – uniósł ręce w obronnym geście – W takim razie, czeka nas jeszcze jedna wycieczka.

Słońce już dawno skryło się za horyzontem. Teraz na grafitowym niebie rozsypane lśniły liczne gwiazdy. Delikatny, ciepły wiatr szumiał w koronach drzew, a złoty dywan zbożowych kłosów uginał się nieznacznie. Okoliczności sprzyjały polowaniu, normalny wampir nawet by się nie zastanawiał. Caroline Moore chciała mieć życie pod kontrolą. Mówiąc życie, ma na myśli przede wszystkim wampirze instynkty, zwłaszcza głód. Coraz częściej musiała ignorować naturalne potrzeby swojego organizmu. Dziś zajęła się wyłącznie pracą i prawdopodobnie taki stan rzeczy potrwa jeszcze długi czas.

-Ojciec kazał nam po sprawie pojechać do Bobby’ego – odezwał się Dean, naciskając czerwoną słuchawkę i zerkając znacząco na Sama.

-Bobby? – Caroline ściągnęła brwi.

-Singer, przyjaciel rodziny. Pomoże nam z Masonem – wyjaśnił starszy Winchester.

Bobby Singer. O nim słyszała chyba jeszcze więcej jak o Johnie. Po śmierci żony popadł w paranoje. Zajął się wyłącznie polowaniami. Na pozór zwykły alkoholik, bez perspektyw na przyszłość. Jednak Bobby był niezwykle inteligentny, a każdą wolną chwilę spędzał na kształceniu się. Znał wiele języków – japoński, hiszpański, łacina, rosyjski, starożytna greka – można by wymieniać godzinami. Znał wszystkie nadnaturalne istoty i wiedział jak się z nimi rozprawiać. Ellen upominała, aby nigdy się z nim nie kontaktowała, choć sama była jego dobrą przyjaciółką.

Caroline tym razem wpadła jak śliwka w kompot.

-Ja chyba podziękuje. To nie dla mnie... Wiecie, zatrzymać się w jednym miejscu na dłużej – próbowała jakoś się wykręcić, jednak Samuel nie chciał tego słuchać.

-Chcemy ci pomóc, a Bobby jest geniuszem. Na pewno wspólnymi siłami uda nam się załatwić Masona.

-Tak, też tak myślę – Dean przyjrzał się uważnie Caroline.

-W porządku. – Mruknęła, chcąc w końcu odwrócić jego uwagę – Możemy już sprawdzić ten monitoring?

Weszli do budynku firmy. Nie był zbyt okazały, w końcu, czego można się spodziewać po koncernie produkującym mąkę. Ściany i podłogi wyłożone były starymi, popękanymi płytkami. Wszędzie stały regały, zaś na nich skrzynie załadowane towarem. Pomieszczeń było tu nie wiele. Dwie wielkie hale, gdzie mielono zboża, oraz trzy pokoje w tym jeden z monitoringiem oraz jeden od właściciela.

Pierwszy szedł Dean. Pracownicy przyglądali się mu uważnie. Widząc go ubranego w garnitur naprawdę można by go wziąć za agenta federalnego. I taki był cel. Musieli nauczyć się swoich ról jak najlepiej, aby uniknąć niepożądanych przygód z policją. Potrafili znaleźć wymówkę odpowiednią na każdą sytuacją, dlatego ludzie, którzy ich nie znali, potrafili im zaufać.

-Witam, agent Ford – pokazał odznakę ochroniarzowi – A to agent Colt i agentka Davis. Musimy zobaczyć nagrania z piętnastego kwietnia.

-Macie nakaz? – Odparł tęgi, łysy mężczyzna, który nawet nie patrzył na Winchesterów.

Caroline wywróciła oczami i podeszła nieznacznie. Potrafiła wykorzystywać swoje umiejętności w taki sposób, by osoby postronne nie zorientowały się, że coś nie gra. Tym razem musiała to zrobić, bo nie chciała spędzić godziny na przekonywaniu osiłka, że tak czy siak dostaną te nagrania.

-Otworzysz drzwi i pokażesz nam nagranie – powiedziała tonem nieznoszącym sprzeciwu i spojrzała w oczy mężczyźnie, który oszołomiony mrugał bez przerwy. W końcu odsunął się i uśmiechnął przyjaźnie.

-Proszę wejść. – Pchnął drzwi i przepuścił łowców.

Caroline posłała tryumfalny uśmiech Deanowi, ten jednak spoglądał na nią dziwnym, nieodgadnionym wyrazem twarzy. Czyżby Winchester coś przypuszczał? John coś zdradził? A może to Bobby Singer wiedział o niej stanowczo za wiele? Przełknęła ślinę i ruszyła do środka. Musiała zachować spokój i robić wszystko, aby łowcy nie poznali, jak bardzo jest spięta. Teraz bardziej, niż kiedykolwiek wcześniej, żałowała, że w ogóle wdała się w znajomość z Winchesterami...

 

~*~

No i tak, wszystko się zaczyna.

Winchesterowie zaczynają podejrzewać, że z Care jest coś nie tak.

Następne rozdziały na pewno więcej wam wyjaśnią :)