Rozdział 4 - Uważajcie na nią.

Zaparkowali na obrzeżach miasta. Poranne słońce rzucało cień na bladą twarz dziewczyny, która w bezruchu czekała, aż łowcy podejdą do jej wozu. Spojrzała do lusterka upewniając się, że mężczyźni już ruszyli w jej kierunku, po czym sięgnęła do klamki i pchnęła drzwi. Postawiła stopy na kamienistej zatoczce i zerknęła na braci, zastanawiając się, czego oni właściwie chcą. Kazali jej zjechać na pobocze, choć byli praktycznie na miejscu. Marnowali czas na jakieś pogawędki, a ona zaczynała się irytować.

-O, co chodzi? – Spytała, odgarniając z twarzy zbłąkany kosmyk włosów.

-Musimy uzgodnić kilka rzeczy – odparł spokojnie Sam.

-Dobrze, więc słucham – oparła się o bok samochodu i spojrzała na każdego z osobna.

-Musimy współpracować, więc będzie miło, jeśli będziesz nas słuchać. Jesteśmy profesjonalistami, dlatego nie może dojść do żadnej wpadki, bo skończymy jak wielka piniata dla... Bóg wie, kogo – powiedział Dean, drapiąc się po skroni.

-Ja mam słuchać was? – Zaśmiała się, kręcąc w rozbawieniu głową – Dean, nie jestem małą dziewczynką i potrafię sobie poradzić i robiłam to przez ostatnie... – Urwała, zdając sobie sprawę, że przez głupotę mogła zdradzić swoją tajemnice.

-Nie o to mu chodziło – Sam jak zwykle starał się bronić brata.

-Wiem, o co mu chodziło – Caroline zbliżyła się do szatyna i przyjrzała się mu – Nie tylko ty urodziłeś się, jako maszynka do zabijania.

Chłopak dobrą chwile analizował słowa dziewczyny. Co prawda nie uważał się za maszynkę do zabijania, ale faktycznie, gdy wpadł w ciąg potrafił polować bez opamiętania. Czasami Sam martwił się o niego, bo zdawał się być wypruty z emocji. Tylko atakował, nie pytał o nic. Był skuteczny, ale co z tego, jeśli jego empatia nikła pod powłoką tego przedstawienia, które rozpoczął wiele lat temu John?

-A teraz powinniśmy zająć się sprawą – dodała już spokojniej.

-Jasne – Sam uśmiechnął się.

Wsiadła do samochodu i ruszyła, pozostawiając za sobą Winchesterów. Wyglądało to jak ucieczka, i faktycznie poniekąd nią było. Gdyby serce w jej piersi nadal biło, teraz prawdopodobnie pędziłoby, niczym stado dzikich koni. Była przerażona, że po tylu latach, po raz pierwszy była o krok od zdradzenia swojej największej tajemnicy. Miała sobie za złe, że przy tej dwójca potrafiła zapomnieć, że są osoby, które najchętniej odrąbałyby jej głowę. Była wampirem i nie powinna o tym zapominać, a jednak, gdy jest obok Winchesterów, czuje się jakby była zwykłym człowiekiem, z jednym felerem... poluje na istoty, które normalnie nie powinny „wypełzać” ze świata fantazji.

Nie chcieli marnować pieniędzy na motel, dlatego tym razem zatrzymali się w opuszczonym domu, który znajdował się niedaleko miejsca zdarzenia. Nie był to szczyt wygody, jednak i tak znajdował się w pierwszej piątce najlepszych „lokali”, w których musieli pomieszkiwać. Była tu woda, co prawda zimna, ale akurat dla Caro nie stanowiło to problemu. Dla niej nawet brak elektryczności nie robił większej różnicy, ale już Winchesterowie... Oni musieli pomarudzić, dopiero potem zabrali się za podłączanie światła.

-Nie wiem jak wy, ale ja jestem głodny – powiedział Dean, unosząc dłoń ku górze, jak tylko tryumfalnym gestem oznajmił, że nastała jasność wewnątrz budynku.

Caroline zaspokajała głód jedynie krwią, jednak spożywanie ludzkich posiłków, było dla niej niejako przykrywką, choć faktycznie, niektóre były naprawdę pyszne. Spojrzała pytająco na Sama, który kiwnął głową i ruszył do swojej torby, gdzie schował portfel.

-Zamawiamy coś czy...- Nim Caroline zdążyła skończyć, Dean wciął jej się w zdanie.

-Nie! Ja musze widzieć na oczy, co będę jadł.

-Jasne, lepiej powiedz od razu, że chcesz ciacho i sam nie wiesz, które wybierzesz – zaśmiał się Sam.

-Coś złego jest w tym, że chce się dobrze odżywiać? – Mruknął szatyn, sięgając po skórzaną kurtkę, którą dostał od Johna.

-Jakoś o tym nie myślałeś wczoraj jak wchłonąłeś trzy hamburgery.

-Gdzie ty to mieścisz – Caroline pokręciła głową.

-Taki gość jak ja, ma boską przemianę materii – uśmiechnął się szeroko.

-Oczywiście – Sam klepnął go w ramie. – Rusz się Ducan, nie mamy za dużo czasu.

-Ducan? – Dean ściągnął brwi i oczekiwał na wyjaśnienie, jednak nikt nie zamierzał wdawać się z nim w dyskusje. Wzruszył ramionami i żwawym krokiem ruszył w stronę drzwi.

Każdy bar był nie tylko miejscem, w którym tacy jak oni najczęściej się żywili, ale był też siedliskiem wszelakiej wiedzy. Przychodzili tu przeróżni ludzie, a każdy z nich miał coś do powiedzenia. Podczas gdy jedni pałaszowali ze smakiem tak zwane śmieciowe żarcie, inni wysilali się, próbując wyciągnąć cokolwiek z klienteli.

Dean siedział przy stoliku i pozwalał, by lepki pomidorowy sos spływał z kącików jego ust, zaś Sam i Caroline przysiedli się do dwójki mężczyzn, którzy na pierwszy rzut oka, wydawali się być stałymi klientami tego miejsca. Zgodnie z zasadą „z rodziną najlepiej wychodzi się na zdjęciach”, mieli nadzieje dowiedzieć się czegoś o rodzinie zmarłej kobiety.

-Dlaczego uważacie, że jej mąż był dziwny? – Spytała spokojnie, nie spuszczając wzroku z rudzielca.

Mogła wykorzystać swoje wampirze umiejętności, ale stroniła od korzystania z nich. Wolała polegać na swoim instynkcie, praktyce, a zwłaszcza na umiejętności perswazji.

-Bo taki był. – Wzruszył ramionami i wcisnął sobie do ust kęs bułki – Chodził nabuzowany, jak kobieta w okresie przekwitania. Nie daj Boże ktoś mu zalazł za skórę. Raz tak stłukł jednego gościa, że ten wylądował na intensywnej terapii.

-Czyli był agresywny – podsumował Winchester, spoglądając znacząco na dziewczynę.

-Tak, jeśli tak to można nazwać.

-A względem swojej żony i dziecka? Czy wobec nich też był agresywny? – Caroline spojrzała przelotnie na Deana. Wciąż wcinał fastfooda, ale widząc jak kelnerka niesie mu ciasto, wyraźnie się ożywił.

-Jasne! – Odparł blondyn, co zwróciło jej uwagę.

-Bił ich?

-A, bo to mało razy chodziła z limem pod okiem – Pokręcił głową i sięgnął po kufer piwa.- Po za tym, zostawił swoją poprzednią narzeczoną dla Charlotte. Ją też bił, miała pecha, kilka dni później i tak zmarła.

-Dzięki – Sam odsunął krzesło i wstał, zaraz po nim ruszyła brunetka. Współczuła Charlotte.  Wiedziała, co czuje, bo sama przechodziła przez coś podobnego. Wiele razy obawiała się o własne życie. Kiedy w końcu poznała prawdę o Masonie, była mu uległa, bo strach, który ją ogarniał nie pozwalał jej zrobić, choć jednego maleńkiego kroku ku wolności. Charlotte i jej mąż nie byli perfekcyjną parą, ale nie mogli go oskarżyć o porwanie ich synka i doprowadzenie kobiety do śmierci. Mógł to zrobić, ale wcale nie musiał. No i gdyby to on stał za śmiercią żony... To w takim razie, gdzie jest mały Tom?

-No i? – Spytał starszy Winchester z buzią pełną placka jabłkowego.

-Nikt cie nie nauczył, że nie mówi się z pełnymi ustami? – Spytała, siadając obok.

-Twierdzą, że jej mąż ich maltretował. Był agresywny.

-To nie znaczy, że ją zabił – stwierdził szatyn, przełykając ciasto.

-Dlatego musimy iść do prosektorium i sprawdzić ciało.

-Ja się tym zajmę – zaoferowała Caroline – zobaczymy się w domu.

Ubrała kurtkę i wyszła, zatrzaskując za sobą stare drzwi. Nadal czuła się niepewnie przy braciach, i choć Sama szczerze polubiła, to wiedziała, że Dean jest bardziej domyślny i podejrzliwy. Po za tym... Potrzebowała chwili dla siebie, nawet, jeśli tą chwilą miała być godzina spędzona w prosektorium.

Dakota Południowa, Sioux Falls 

Starszy mężczyzna oparł się o szafę i spojrzał na przyjaciela. Stara bejsbolówka była niczym znak rozpoznawczy tego zrzędy. Do tego przetarte jeansy, koszula w kratę i kamizelka. Naprawdę przypominał łowcę i w rzeczy samej nim był. Od zawsze polował, choć początkowo była to zwierzyna leśna. Potem wnyki zamienił na klucze Salomona, czyli pułapki, uniemożliwiające demonom przekroczenie wyznaczonych liń. Jego dom był istną fortecą. Wszędzie leżały przeróżne księgi, a broń schowana była w każdym możliwym zakamarku. W piwnicy znajdował się schron, zabezpieczony masą zaklęć i symboli. Żaden demon nie wyszedłby stąd żywy.

Bobby Singer był kompendium wiedzy. Obudzony w środku nocy, recytował egzorcyzmy. Nie można było go niczym zaskoczyć. Ale jak każdy łowca, musiał przejść w życiu swoje. Jego żona zginęła... Mówiąc wprost, on ją zabił, nie mając innego wyjścia. Od tej pory jego jedynym zajęciem jest polowanie i picie. Pił bez umiaru, a w miasteczku nazywali go starym alkoholikiem, który zwariował po śmierci żony. Coś w tym było, ale ludzie nie znali całej prawdy.

Za to John znał go bardzo dobrze. To do niego przywoził synów, gdy sam jechał na wielodniowe polowania. To Bobby starał się, by chłopcy, choć zasmakowali normalnego życie. Winchester tego nie popierał. Uważał, że powinni trenować i ćwiczyć, aby w życiu mieli lepiej. Jednak Bobby, który nigdy nie miał własnych dzieci, chciał, aby Dean i Sam nie tylko wyrośli na świetnych łowców, ale żeby też zostali porządnymi ludźmi. Traktował ich jak własnych synów, zrobiłby dla nich wszystko i tym samym chłopcy odpłacali się wujkowi Bobby’emu. Rodzina jest najważniejsza, a rodzina to nie tylko więzy krwi, tak zawsze powtarzał Singer i tego się trzymali, bez względu na wszystko.

-Wiesz coś o tej całej Caroline Moore? – Spytał brunet, sięgając po butelkę piwa.

-Coś obiło mi się o uszy – przyznał, – dlaczego pytasz?

-Właśnie pracujemy razem nad jedną sprawą – odparł, wypatrując szczególnej reakcji ze strony przyjaciela.

-Z Moore? Zgłupieliście! – Podszedł do stołu i do pustej szklanki wlał swój ulubiony alkohol – whisky.

-Dobra, to mnie niepokoi.

-I powinno. Jest niebezpieczna. Krążą o niej plotki i nie są one pochlebne, choć faktycznie łowcą jest świetnym... Podobno żyła z wampirem. – Jednym łykiem wypił zawartość szklanki.

-Masonem? To na niego polujemy. Chce stworzyć armie dla demona, ale nie wiemy jakiego, musisz nam pomóc.

-Stary, powiem to po raz ostatni. Uważajcie na nią. – Potarł czoło dwoma palcami i dodał - Co wiecie o tym demonie?

-Nic i tu jest problem. Może coś słyszałeś?

-Ostatnio byłem zajęty, ale Rufus wspominał coś o tym, że na południu kraju demony panoszą się bez ograniczeń.

-Więc jednak coś się zaczyna – skwitował Winchester, na co Bobby przytaknął, kiwając odrobinę głową.

-Zostawiłeś ją z chłopcami?

-Są już dorośli.

-Mówi to facet, który nie pozwala im na samotne polowania.

-To się już zmieniło.

-Bo nie miałeś wyboru.

-Dobra, zostawmy to już. Będziemy na nią uważać, spoko. Powiedz nam lepiej jak mamy rozgryźć, o którego demona chodzi.

-Najlepszą metodą byłoby spytać jego kumpli – Bobby wzruszył ramionami – Tak się składa, że mam jednego w piwnicy.

-Trzymasz tam demona? – John ściągnął brwi i pokręcił z niedowierzaniem głową.

-Obiecałem znajomemu, że się nim zaopiekuję.

-Ciekaw jestem tej twojej opieki – zaśmiał się Winchester, po czym ruszył w stronę schodów.

Zszedł do piwnicy, gdzie Singer stworzył specjalne pomieszczenie. Demony nie mogły z niego uciec, nie mogły też wejść z własnej woli. Wzmocniona stal, mogła stawić opór wszystkiemu. Ten dom był jedną wielką pułapką. Nawet na zewnątrz, gdzie Singer miał swój warsztat, i gdzie znajdowała się masa starych samochodów, można było zastać zaklęcia wyryte na przeróżnych powierzchniach.

John podszedł do potężnych drzwi i otworzył je. Wewnątrz pomieszczenia zastał mężczyznę w średnim wieku. Siedział na krześle, które znajdowało się po środku symbolu, znanego powszechnie, jako klucz Salomona. Blondyn spoglądał z pogardą na łowcę, choć to on wyglądał, jak gdyby zderzył się ze ścianą. Krwawił z nosa, a nawet z oczu, jednak najwyraźniej miał to gdzieś. Bobby starał się wyciągnąć z niego informacje, których nie chciał zdradzić Winchesterowi. John widząc, w jakim stanie zastał demona, był pewien, że Singera nieco poniosło.

Demony nie reagują na prośby, groźby czy błagania. Jedynym sposobem, by zaczęły mówić, jest użycie siły. Sól, nie zabije demona, ale pali jego skórę niczym kwas. Tak samo reaguje na wodę święconą i srebro. Ale najlepszym rozwiązaniem jest egzorcyzm. Demon nie może pozostać w swoim ciele, a czarny dym wydobywa się z ust naczynia, czyli osoby, którą potwór opętał.

-Kolejny łowca – wychrypiał demon, nie spuszczał czarnych ślepi z mężczyzny. – Wiem, kim jesteś i nie interesują mnie rozmowy z tobą, John.

Winchester ściągnął brwi i odwrócił się do stolika, na którym Bobby starannie ułożył broń. Sięgnął po srebrny sztylet i polał go wodą święconą, po czym znów podszedł do demona.

-Chciałem po dobroci...

~*~

W tym rozdziale pojawia się Bobby.

Brakuje mi go w serialu, więc przypuszczam, że tu pojawiać się będzie często. To jedna z moich ulubionych postaci i mam nadzieje, że udało mi się opisać go takim, jakim jest... a w zasadzie był.