Prolog

Żyłam w czasach, gdy kobiety towarzyszyły mężom na bankietach. Gdy swoją urodą miały reprezentować ukochanych. Nie przystawały im takie zachowania, jakie można dostrzec dziś – w dwudziestym pierwszym wieku. Miałyśmy ładnie wyglądać, uśmiechać się i zabawiać gości. Jako jedna z córek założycieli miasta, moim obowiązkiem było zachować ciągłość rodu. Mason, do czasu ślubu był tym jedynym, idealnym mężczyzną, którego każda kobieta mi zazdrościła. Kochałam go całym sercem i wierzyłam, że on żywi do mnie to samo uczucie. Pragnęłam go. Pragnęłam, by to on spłodził ze mną potomka, by to jego dziedzictwo przetrwało. Lecz potem wszystko przepadło. Co noc przejmował nade mną kontrole, bym się mu oddawała bez odrobiny sprzeciwu. Co noc się na mnie żywił. Co noc czułam jego dotyk i słyszałam szepty, które wyryte zostały w mojej pamięci. Jedyne, co czułam w jego obecności, to przenikliwy lęk.

Traciłam siły. Moja naturalnie jasna cera, stawała się niezdrowo blada, wręcz kontrastowała z orzechowymi włosami, które upięte w kok, niegdyś lśniły niczym złoto. Z trudem pokonywałam stopnie, prowadzące na piętro naszej posiadłości. Nie potrafiłam już wsiąść na konia. Nawet oddychanie sprawiało mi ból. Czułam, że powoli niknę. Służki musiały pomagać mi przy każdej czynności. Były bystre i wielokrotnie z troską pytały, „co też się znowu panience Caroline stało?”. Nie odpowiadałam. Nic logicznego nie przychodziło mi do głowy. Gdy któraś zaczęła się domyślać, mój mąż albo ją zabijał, dając tym samym upomnienie pozostałym, albo hipnotyzował. Z czasem ich miejsce zastąpiły podobne jemu... Im nie musiał się tłumaczyć.

Tamtego dnia poznałam młodą zielarkę – żonę pastora, która jednocześnie zajmowała się okultyzmem. Miała otwarty umysł - rozumiała, co dzieje się w mieście. Wampiry rozpoznawała bez problemu i zawsze starała się ich unikać. Te jednak, doskonale wiedziały, jakie posiada umiejętności, dlatego bywały jej stałymi klientami. Niewielkie miasteczko było gniazdem, a my mogłyśmy jedynie czekać na śmierć. Nic nie traciłam, a mogłam zyskać życie... Prawdziwe życie. Dała mi niewielką sakiewkę z mieszanką ziół i kazała uwarzyć zeń napar. Twierdziła, że dzięki temu zachowam świeżość umysłu, a bestia nie zdoła nade mną panować.

Nie myliła się. Jemu jednak nie spodobał się mój sprzeciw. Nie pozwoliłam by znów siłą mnie zabrał. Zaśmiał się. Przyciągnął do siebie. Nadgryzł nadgarstek i kazał pić swoją krew. Pierwszy łyk wywołał u mnie mdłości, ale każdy kolejny był jak narkotyk. Łaknęłam tego. A gdy w końcu naparłam na niego całym ciałem, odepchnął mnie i po prostu skręcił kark...

Gdy się obudziłam, już nic nie było takie jak dawniej.

Wszystko było wyraźniejsze. Dźwięki, barwy, smaki, zapachy. A ten jeden zapach, był tak nieznośny, że zdawał się wypalać dziurę w moim przełyku. To pragnienie. To krew pulsująca w żyłach. Musiałam się posilić. Przyprowadził mi, więc pierwszą ofiarę... Zielarkę. Widziałam w jej oczach lęk, jednak głód był zbyt silny. Mason wciąż powtarzał „Zabij ją, albo sama zginiesz”. Nawet się nie zawahałam. Czułam jak moja twarz się zmienia. Jak ostre kły zaczynają się wysuwać z dziąseł. Z mojego gardła wydobył się charkot dzikiej bestii i wtedy poczułam jak posoka gasi pragnienie. Zrobiłam to. To było niesamowite uczucie, które niestety nie trwało długo. Głód zaspokoiłam tylko na chwile. Potem było jeszcze gorzej...

Przez kilkadziesiąt lat nie potrafiłam nad tym zapanować. Mason miał z tego nie lada uciechę, a ja... Ja chciałam zginąć. Nie mogłam być taka jak on. Nie chciałam zostać bestią, nie chciałam by krew stała się głównym celem mojej egzystencji. Podjęłam decyzję. Nie był zadowolony, groził mi śmiercią, lecz byłam już wystarczająco szybko i zwinna, by uciec. Wiedziałam, że nastanie dzień, w którym będę musiała stawić mu czoła... Próbowałam jednak spychać myśli o tej chwili na samo dno swojej świadomości.

Na swojej drodze spotykałam wielu moich pobratymców. Lecz najbardziej zbliżyłam się do Ethana. On był inny. Był dobry. Wciąż miał dusze. Pokochałam go. Byłam jego, tylko jego. Namiętność, która nas łączyła była silniejsza niż śmiertelnik może sobie wyobrazić. Tylko przy nim nie żałowałam tego, kim się stałam. Nauczył mnie żyć na nowo. Mój błogi spokój nie mógł jednak trwać wiecznie. Mason dowiedział się o mojej zdradzie i postanowił mnie zranić. Zabił Ethana, a ja od tamtej chwili robie wszystko by go pomścić. Już nie jestem zwykłą wampirzycą...

~*~

Wróciłam z nowym projektem.

Prolog napisany w 1os. jednak kolejne będą pisane już w 3. Mam nadzieje, że nieco Was zachęciłam do zaglądania tu.

Co mogę powiedzieć o opowiadaniu? Chyba nie muszę wspominać, że będzie to ff SPN, bo i szablon mówi sam za siebie. Jeśli chodzi o czas akcji, to osadziłam wszystko przed pierwszym sezonem serialu, więc John będzie tu częstym gościem.

Co do mojego ulubionego aniołka... kto wie ;D

Kiedy pojawią się nasi ulubieńcy? Uwierzcie, że niebawem ;D

Pozdrawiam Kathy/Faith ;D