Rozdział 8 - Propozycja.

Mogła wyjechać. Zniknąć. Zaszyć się gdzieś na najbliższe kilka lat. Była w tym dobra, żaden łowca by jej nie odnalazł. Lecz Caroline nie chciała uciekać. Była wdzięczna braciom Winchester za okazaną jej pomoc. Należała się im prawda, bądź przynajmniej podzięka.

Wpatrzona w sufit czekała aż chłopcy wrócą do motelu. Martwiła się, co zamierzają powiedzieć ojcu, nie wspominając o tym, że Gordon nie da jej spokoju i będzie deptał jej po piętach. Dawno nie spotkała tak upartego, a zarazem głupiego łowcy jak on. Jeszcze kilka lat temu po prostu by go zabiła, ale teraz sumienie nie pozwoliłoby jej na to. Wiedziała, że wiele się teraz zmieni. Walker rozsieje nowinkę w otoczeniu - łowcy nie będą już tak pomocni.

Westchnęła, słysząc zbliżających się mężczyzn. Szli korytarzem i za chwile mieli się porządnie zdziwić na jej widok.

-Cześć – odezwała się, jeszcze za nim Winchesterowie zamknęli za sobą drzwi.

-Ehm – Dean spojrzał zdumiony na brata, potem znów na Care – Myślałem, że się zmyjesz.

-Miałam taki plan – zaśmiała się – a mówiąc serio... Musiałam się pożywić.

Sam odrobinę się skrzywił, jednak starał się ukryć swoją reakcję.

-Ale chyba nie...

-Gdybym chciała kogoś zabić, to wierz mi albo nie, ale Gordon byłby pierwszy w kolejce – przerwała Deanowi. - Po za tym nie chciałam czekać, bo ten palant nieźle mnie wymęczył, a nie ukrywajmy instynkt to instynkt, nie chciałabym coś wam zrobić.

-Co zdecydowałaś? – Dean sięgnął po swoją torbę.

-Dziękuje wam za pomoc, ale chyba powinnam wyjechać. Ten kretyn szybko pochwali się swoim odkryciem, nie chce żeby znajomość ze mną wpłynęła na waszą reputację.

-Nie będę ściemniał, - odezwał się ponownie starszy z braci – w normalnych okolicznościach zabiłbym cie...

-Szczerość to podstawa – mruknęła brunetka.

-Ojciec zbiera informacje o Masonie. Nawet, jeśli wyjedziesz, on go będzie szukał dalej. Prędzej czy później on też pozna o tobie prawdę.

-Znam opowiastki o Johnie – zauważyła niechętnie.

-Ta, do delikatnych to on nie należy – zgodził się młodszy Winchester – Po prostu możemy ci pomóc przynajmniej, jeśli o Masona chodzi.

-Wasz ojciec nie będzie tak przyjaźnie nastawiony do współpracy z pijawką.

-On chyba już coś podejrzewa – wtrącił Dean.

-Tak, i dlatego chciał, żebyś mnie zawiózł do Singera. Nie jestem głupia, te kilkadziesiąt lat ukrywania tajemnicy nauczyło mnie, na kogo powinnam uważać.

-Więc wiesz, że ojciec...

-Po wszystkim może zwyczajnie odrąbać mi głowę – mruknęła, krzywiąc się.

-Fakt – przyznał szatyn, wciskając do torby kraciastą koszulę.

-Tata niebawem się tu pojawi. Masz dwa wyjścia. Wyjechać, albo zostać i przekonać go, że można ci ufać – Sam poszedł w ślady brata i również zaczął się pakować.

-Wy nie macie nic do powiedzenia?

-My ci ufamy – zapewnił brunet, na co Dean odchrząknął odrobinę.

-Bardziej niż innym wampirom – sprostował starszy z braci.

-To już coś – zaśmiała się – Dobrze. Zawre z nim układ. Pomogę mu, on pomoże mi, a po wszystkim, jeśli tylko zechce może mnie zabić.

-Żartujesz prawda?

-Nie – odparła szybko – Myślisz, że bycie wampirem to świetna sprawa? Wyprowadzę cie z błędu. Lata ukrywania się, prób zapanowania nad instynktem i umiejętnościami, które i tak nie raz wymykają się spod kontroli. Wszyscy, których kochałam zginęli, a ja wciąż żyje i wciąż mi to ciąży.

Bracia nic nie odpowiedzieli, bo i nie wiedzieli, co powinni powiedzieć. Oboje byli zdumieni i musieli przyznać, że Caroline Moore nie jest zwykłym wampirem, który kieruje się głodem. Była też inna, bo opuściła swój klan. Gniazdo dziewczyny jest tym, co interesowało Gordona, a teraz również i oni zastanawiali się nad tym, co takiego się wydarzyło, że brunetka odeszła.

-Zbierajmy się, spotkamy się z ojcem w trasie. Lepiej nie kusić losu, a Gordona długo te liny nie zatrzymają – odezwał się w końcu Sam.

-Racja – przytaknął szatyn, chwytając za torbę – Zostawiasz swój wóz?

-Tak chyba będzie lepiej – jęknęła niezadowolona, – pójdę przenieść swoje rzeczy do Impali.

Dean rzucił do dziewczyny kluczyki, a sam zajął się chowaniem broni. Kiedy wyszła bracia jedynie spojrzeli po sobie porozumiewawczo. Obaj wiedzieli, że współpraca ojca z wampirzycą może okazać się wyzwaniem.

-Nie uda nam się ukryć tego, że jest wampirem. Ojciec wpadnie w szał jak się dowie, że zabieramy ją do Singera.

-Sam kazał nam ją znaleźć i dowieść do Bobby’ego. Wiedział, że za wszystkim stoi Gordon, więc przypuszczał, o co chodzi – zauważył Samuel.

-Jakbyś nie znał ojca – Dean wywrócił oczami i ruszył w stronę drzwi – Mam tylko nadzieje, że przystanie na jej propozycje.

-Chcesz żeby ją zabił? – Zdumiał się brunet.

-Nie, to znaczy... To wampir, ale póki nie zrobiła nic, co wymaga drastycznych cięć, to raczej nie – starszy z braci wzruszył ramionami i zamknął za Samem drzwi.

Kiedy już się wymeldowali i dołączyli do dziewczyny, ich uwagę przykuła lodówka... Podróżna lodówka, której przeznaczenie było wręcz oczywiste. Dean jak to Dean, odchrząknął znacząco i udając kompletny brak zainteresowania, wrzucił bagaż do bagażnika. Hamując się przez odpowiednim komentarzem, wsiadł do wozu, a Sam jeszcze przez moment wpatrywał się jak Caroline upycha swoje rzeczy.

-To dość niezręczne – odezwała się, – ale będę musiała uzupełnić zapas.

-Krwi – rzucił bezmyślnie, lecz szybko się opanował – przepraszam, to dość dziwne nawet jak na nas.

-Wsiadacie panienki czy co? – Dean otworzył okno i krzyknął, ponaglając pozostałą dwójkę.

-Tak, wiecie polowanie na zwierzęta nie jest tak subtelne, poza tym krew z banków krwi daje mi więcej siły – wyjaśniła, wsiadając na tylne siedzenie.

-Się rozumie. Podjeżdżamy pod szpital, zwędzisz sobie kilka torebek na drogę i jedziemy dalej – szatyn uśmiechnął się głupawo, za co Sam zdzielił go w łeb.

-Z ojcem spotkamy się w połowie drogi. Mam nadzieje, że wiesz, co robisz – Sam zerknął w lusterko.

-Raczej tak...

~*~

 Nie wiedział, czego się może spodziewać. Obawiał się o synów, bo Gordon do zrównoważonych nie należał, a jego techniki pracy są wręcz sadystyczne, i nawet doświadczonych łowców przysparzają o ciarki. Jednak z drugiej strony Caroline była wampirem, co do tego nie miał już wątpliwości, i choć Moore była też dobrym łowcą, wampir to wampir. Prędzej czy później zabije, bez względu na to, jak długo się powstrzymywał.

Miał sobie za złe, że w ogóle wplątał się w znajomość z brunetką. Pewnie gdyby nie Ellen, już dawno byłby zabił dziewczynę. Jednak czekał. Chciał się upewnić, a gdy w końcu otrzymał satysfakcjonujące informacje skontaktował się z Harvelle, która nie miała wyboru i musiała potwierdzić, kim jest Care. Nie rozumiał, dlaczego Ellen i Jo zaufały wampirzycy, ale pod wpływem ich nacisków, obiecał, że postara się dowieść ją w jednym kawałku do zajazdu. Właśnie robi coś, co jest niezgodne z jego przekonaniami. Miał tylko nadzieje, że nie będzie tego żałował.

Otrzymał wiadomość od starszego syna. Ulżyło mu, że jakoś sobie poradzili z Walkerem. Nie przypuszczał jednak, że Caroline nadal z nimi jest. Był przekonany, że dziewczyna wyjedzie zostawiając Deana i Sama w spokoju. Gdyby wiedział, że to oni zaproponowali jej pomoc, zapewne nieźle by się wściekł. Uznali, że zostawią to na później i tak, gdzieś w połowie drogi do domu Bobbyego łowcy spotkali się przy jednym z barów.

Wchodząc do obleśnej knajpy nawet nie przypuszczał, że wewnątrz zasta nie tylko synów, ale też wampirzyce, która wyraźnie wyczuwała jego obecność. Spięła się i ukryła twarz pod kaskadą włosów. Zerkała ukradkiem na Winchesterów, a gdy ci spojrzeli na zbliżającego się Johna, odchrząknęła nieznacznie i podniosła wzrok.

-Co tu robisz? – Warknął.

-Też miło mi cie widzieć – mruknęła.

-Ona ma propozycje – Sam starał się załagodzić napiętą atmosferę.

-Propozycje? To wampir i gdyby nie Ellen, zabiłbym ją. Gordon mnie uprzedził, ale widzę, że jednak nie jest tak zdolny – skwitował mężczyzna.

-Mieliśmy ją znaleźć. Po co? Bo to ty chciałeś odrąbać jej głowę? Nie chciałeś dać tej satysfakcji Gordonowi? – Sam nie zamierzał wysłuchiwać, jak ich ojciec rzuca obelgami w Care. Ona nie zrobiła jeszcze nic, co zasługiwałoby na takie traktowanie.

-To wampir. – Winchester wskazał na brunetkę - Harvelle i Ash może i jej ufają, ale my nie mamy zamiaru. Tylko dlatego, że oni są naszymi przyjaciółmi, odstawimy cie do zajazdu, a tam inni łowcy się tobą zajmą.

-Ona ma propozycje – tym razem do Dean zabrał głos. – Może najpierw posłuchasz?

-Jeśli mi pomożesz z Masonem, potem możesz mnie zabić – powiedziała, nie czekając aż John odpowie synowi, bo i tak wiedziała, jaka będzie jego reakcja.

-I mówisz to świadomie? – Zaśmiał się łowca.

-Tak.

-Nie wierze ci.

-Nawet wiem, dlaczego.

-Tato, pomogła nam. Gdyby chciała już dawno by zabiła, a po tym, co jej zrobił Walker, on byłby rozszarpany na strzępy – Sam nie dawał za wygraną.

-Widzę, że jego już owinęłaś wokół palca. Co wampirze czary mary?

-Zdrowy rozsądek – warknęła.

-Potrafię sam decydować o tym, co jest dla mnie najlepsze – brunet sięgnął po kufel piwa i upił spory łyk.

-Mówię to niechętnie – Dean odchrząknął, – ale Sam ma racje.

-Nie wierze! – John był wściekły.

-Tobie też zależy na zabiciu Masona. Jak mówiłam, potem możesz zabić też mnie. Chce tylko, żeby on zginął. – Caroline chciała jakoś uspokoić mężczyznę.

-Miałem nadzieje, że Gordon cie zabije i będzie po problemie. Albo, że znikniesz i zaszyjesz się w jakiejś dziurze. To ze jesteś dobrym łowcą, nie sprawia, że jesteś człowiekiem. Inni prędzej czy później cie dopadną. Ja wtedy nie stanę w twojej obronie.

-Poradzę sobie – zapewniła.

-Zbierajcie się – stary Winchester wyszedł.

Caroline szybko do niego dołączyła. Może i była naiwna, ale chciała mu podziękować. Wciąż nauczona dobrych manier, - które ze względu na zmieniające się czasy ulegają deformacji - nie chciała wypaść na dziewuszysko, które nie zna prostych słów, jak dziękuje.

-Dziękuje.

-Nie łudź się, że kiedyś ci zaufam. Jesteś potworem, który zwodził za nos nas wszystkich.

-Ja jestem potworem? A czy ty jesteś pewien, że Sam jest twoim synem? – Warknęła, przypominając sobie o zapachu jego krwi.

To był cios poniżej pasa. Nieczysta zagrywka, przez którą zrobiło jej się cholernie głupio. Lubiła Samuela, ale jego ojciec wyprowadził ją z równowagi. Może faktycznie nie powinna trzymać się tej rodziny?

-O, czym ty mówisz?! – Szarpnął ją za ramiona.

-O jego krew. Jej zapach jest inna, demoniczna – wyszeptała.

-Nie waż się o tym mówić komukolwiek! Jeśli to zrobisz, zginiesz w męczarniach jak pies – pchnął ją, a sam usiadł w swoim jeepie i ruszył z piskiem opon.

Musiał ochłonąć. Nie sadził, że kiedykolwiek przyjdzie mu zmierzyć się z prawdą. Do tej pory szukał tego, kto zabił Mary i robił wszystko, aby poznać jego zamiary względem syna. Był coraz bliżej. Wiedział coraz więcej. Ale ani Dean ani Sam nie mogli poznać sekretu. Dla nich Mary zginęła z rąk demona i tylko tyle. Nie mają pojęcia, dlaczego i jak ważną role w tym wszystkim ma Sammy...

~*~

Wow! Szczerze mówiąc, zapomniałam dodać nowe rozdziały! Byłam pewna, że publikowałam je w zeszłym tygodniu. Jak widać mam sklerozę na stare lata, bądź byłam zbyt zabiegana na uczelni. Dobrze, że mam kilka rozdziałów w zanadrzu i nie musicie czekać aż wena moja w końcu dopisze ;)

Ps: przyznam Wam, że wpadłam na pewien pomysł nowego opowiadania, które mogłoby być zarówno FF SPN (tak wiem, ale mam do tego słabość) albo czymś zupełnie nowym, choć pewnymi elementami połączonym z serialem. Mam prolog (przed poprawką, ale jest :D) I tak sobie myślę, że w wolnej chwili coś naskrobie. Jednak nie liczcie, że blog powstanie na dniach, ponieważ muszę usiąść do pracy licencjackiej, a do tego mam jeszcze jeden egzamin plus szkolenie z psiakiem, a to wszystko składa się na brak czasu :(